Reisverslag Sierra Nevada te paard door S. Ryckeboer
In september 2023 trok een fijne groep ruiters richting het prachtige Sierra Nevada in Spanje. Ruiter Stephanie Ryckeboer kroop in haar pen en schreef dit leuke reisverslag! Wedden dat het bij jou ook kriebelt om te vertrekken? Heel erg bedankt, Stephanie, om je souvenirs van op een paardenrug met ons te delen!
Reisverslag
2 sep 2023 – Zaventem / Malaga / Bubion
Om 8u stipt vertrokken richting Zaventem! Route verliep vlot (leve reizen op zaterdag), parkingplaats had ik reeds gereserveerd op een Quickparking, inchecken werd online gedaan door Greet, bagage labelen was ook self-service (tot het systeem blokkeerde…), even lachen naar de douane (en hopen dat de broek niet afzakt wegens het verwijderen van de riem) en voor we het wisten zaten we op het vliegtuig richting Malaga. Gelukkig geen last van gevoelige maag want turbulentie deed mij verschillende keren terug denken aan het kotszakje van Mister Bean …
Wachtend op de bagage kwamen 2 vlotte dames op ons afgestapt. Blijkbaar zagen wij er uit als fervente reis-amazone’s (we werden zelfs al gevolgd van op het vliegtuig = die gaan we in de gaten houden, ze brengen ons zo waar we moeten zijn!) waardoor de eerste kennismaking vlot tot stand kwam.
Buiten stond Jeanette ons op te wachten en ook hier werden wij als eerste aangesproken als mogelijke ’toeristen te paard’. Wat zou er ons verraden? Hadden nochtans onze jodhpurs stof-vrij gemaakt 😉
Jeanette bracht ons veilig naar de eerste overnachtingsplaats. Rit van 2 uur, van drukke stad richting hoger gelegen dorpjes. Het uitzicht werd er alleen maar beter op… In het dorpje Bubion hielden we halt en kregen we een kamer aangewezen in een kleine b&b. Niet modern maar met de nodige charme en kraaknet.
Voor het avondmaal eventjes het dorpje gaan verkennen maar behalve een optreden van de plaatselijke slagwerk-fanfare was er niet veel te beleven, wat ons noodgedwongen liet starten met een aperitief.
Later kwamen de andere 2 dames (Nancy en Helga) ons vervoegen, om even later ook het gezelschap te krijgen van Dallas Love, de dame die ons de komende dagen zal begeleiden. Na TE veel avondmaal, een samenvatting van ieders paardij-leven en een gokje wagend naar iedereen zijn leeftijd zijn we, door de regen, ons bed gaan opzoeken.
3 sep 2023 – Bubion/Trevélez
Na, voor mij een “ik kan de slaap niet vatten nacht” en voor Greet “ik slaap hier beter dan thuis nacht” genoten van een toch wel verzorgd ontbijt. Ook hier geen overdaad van mogelijkheden maar zeker meer dan genoeg. We konden onze bagage laten staan, die werd later op de dag door Jeanette naar ons volgend hotel gebracht.
Ook was het Jeanette die ons naar de stallen bracht, waar de paarden reeds klaar stonden voor ons. Even spannend, wie kreeg wie aangewezen, maar alles was al “geprogrammeerd” door Dallas, na onze gesprekken van gisterenavond. Voor mij stond een merrie klaar (de enige merrie van stal trouwens), die volgens Dallas zeer betrouwbaar is, wat kijkerig wanneer ze voorop moet en in het dorp, maar goed te overtuigen. Ik kreeg de vraag of ik het zou zien zitten om met een zweepje te rijden, ze had iets te veel “vrijheid” gekregen op een vorige trektocht, waarvan ze nu aan het profiteren was (het is dan ook merrie 😉 ), dus enige kordaatheid kon wel van pas komen. Later zou blijken dat het zweepje vooral handig was voor het verjagen van vliegen en om haar te krabben bij jeuk, na een uurtje begreep zij mij en ik haar.
Voor vertrek hadden we allemaal samen besloten om de rit niet lang te maken vandaag, wegens het slechte weer dat voorspeld werd.
Alerte paarden bij de start, jagers in de buurt (everzwijnen), maar Dallas was erg berekend en verantwoordelijk. Pittige klim te doen kort na vertrek, wat zijn die paarden sterk en houvast! Lange teugel, rug ontlasten en laat ze maar zoeken.
Terrein is wisselend, net zoals de kleine regenbuien. Bij de eerste regendruppels wou Greet haar regenjas aandoen vanop het paard, maar die versie van regenjas zijn de paarden blijkbaar niet gewoon ;-). 1 telefoontje later en Jeanette stond er al met een “steviger” exemplaar.
Ongeveer halverwege kort gestopt voor een picknick. Dallas moest het eigenlijk niet zeggen, de paarden vonden zo hun weg tussen de bomen. Eenvoudige picknick, kan ook niet anders want alles moet mee in de zadeltassen, maar ook nu hadden we niets tekort want naast de fles water toverde ze ook nog een fles wijn uit haar zadeltas.
Overschot van maaltijd mocht gewoon blijven liggen, een dessertje voor de everzwijnen, restjes brood werd eerlijk verdeeld onder de paarden.
Niet lang na het opstijgen mochten we er al weer af … iets van paarden moeten achter je aan blijven, teugels zo lang mogelijk laten en afstand bewaren!!
Ja, amai, toch wel eventjes pittig, zowel de fysische inspanning als de ‘stress’ van ‘komt dit hier wel goed’ … We moesten een stuk weggespoeld pad nemen … was niet breed, afgrond rechts van ons, over keien en grote stenen naar beneden, over nog grotere stenen en rotsen steil terug omhoog. Phieuw, iedereen moest wat bekomen wanneer we terug op een goed stuk pad kwamen. De paarden? Die bleven heel verstandig achter ons en zochten wat te knabbelen wanneer ze boven kwamen … Na de beklimming wat tijd voor rustige galopjes, tot ze ons terug waarschuwde om afstand te houden en het paard lang te laten. Tussen de naaldbomen zwoegden ze zich naar boven.
Terwijl we genoten van de stilte daarboven en we bijna letterlijk met ons hoofd in de wolken zaten wees ze ons het dorpje aan waar we zouden overnachten. Opnieuw afstappen voor de afdaling op het smal pad, niet meer zo spannend als daarstraks en maar goed ook want de paarden wisten dat er onderweg wat te peuzelen viel, pad lag regelmatig bezaaid met afgevallen appels. Het kleine pad kwam uit in Trevélez, waar we de paarden konden afzadelen en wat poetsen voor ze op stal gingen. Stal is heel eenvoudig, paarden staan gebonden in een brede “sliet”, met stro als bodembedekking. Kregen water aangeboden bij aankomst en er hing een gevuld hooinet voor hen klaar. Later op de avond EN morgenochtend gaat Dallas langs om korrels en nogmaals water te geven.
Na een drink in het kleinste cafeetje nog een kleine wandeling te doen naar ons hotel, goed voor het strechen van onze benen!
Zijn we tijdens de dag niet nat geweest, waren we het nu wel … Het aangekondigd onweer en plensbuien liet niet meer op zich wachten. Nooit gedacht dit te moeten zeggen in een land als Spanje maar het WARME bad deed deugd!
4 sep 2023 – Trevélez/Bèrchules
Na een iets betere nacht maar een inwendige wekker die plots op werk-uur stond, terug een eenvoudig maar vullend ontbijt naar binnen gespeeld.
Kleine wandeling naar de stal, paarden werden al gepoetst en opgezadeld door Dallas. Eerste stukje door het dorp was naast het paard te doen, de kleine straatjes in effen beton waren te gladdig en gevaarlijk om op het paard naar beneden te stappen. Vandaag hebben we dit op-en afstapritueel verschillende malen moeten herhalen, meestal met dezelfde reden, te gevaarlijk om te rijden en te zwaar voor de paarden. Dus zeker handig om over goeie longinhoud EN stevig schoeisel te beschikken.
De rit in de voormiddag was best wel spannend sommige momenten…best dat mijn ma het niet zag en wist 😉 . Links bergflank, rechts diepe ravijn…. Hoe breed het pad was? Nog geen halve meter … Effen? Nee hoor … maar de paarden weer lange teugel geven en laten gaan, echte berggeiten zijn het!
Dallas liet de paarden na iedere klim wat rusten om terug op adem te komen en zo konden wij genieten van het prachtige uitzicht.
We kwamen na een korte klim aan op een goed en breed pad. Ik dacht van ‘nu wordt het een lang, rustig stapritje’ maar niet veel later zag ik Dallas zich omdraaien en vriendelijk vragen ‘drafje, galopje’? Greet en ik hadden net gezegd tegen elkaar dat de paarden toch wel wat vermoeid leken maar ze hadden ons goed liggen. Ze kwamen duidelijk op een stuk dat voor hen gekend was als ‘gaan met die banaan’ en weg waren ze, in volle vaart!
Na de picknick werd het laatste stukje van de tocht aangevat, nog anderhalf uur in het zadel te doen. Ook hier terug zeer mooie vergezichten, hoog in de bergen, maar zonder ravijnen ;-). Weer af en toe een stukje te voet maar het deed de spieren wel goed.
Aangekomen in Bèrchules paarden laten rollen, afspuiten, schrobben en op stal. Iets ruimer en luchtiger in vergelijking met de stallen van vorige nacht. Paarden konden onmiddellijk beginnen smullen van het hooi dat klaar lag.
En voor ons? Een klim van 10 minuutjes richting hotel, waar we hartelijk ontvangen werden.
Ook hier was het avondmaal eenvoudig maar zeer lekker en voldoende. Soep, hoofdmaaltijd en dessert. Geen vrije keuze van hoofdmaaltijd maar was een bereiding die nagenoeg iedereen zou lekker vinden. Ook de vegetarische menu’s zijn steeds meer dan in orde geweest, ondanks dat Dallas meldde dat vegetarisch eten nog niet echt is ingeburgerd in deze regio. Ze toveren met hun verse groenten heel lekkere bereidingen klaar!
Morgen een rit naar nog hogere regio’s op de planning (boven de 2500 meter, als ik het goed onthouden heb).
Dallas vertelde ons ook nog dat na zo’n hevige regen het altijd een verrassing is hoe de paden er zouden bij liggen….maar ze is zo ervaren dat ze weet wat de paarden aankunnen en kan zeer goed inschatten wat de ruiters aandurven. Was de groep minder ervaren geweest had ze een andere route genomen, die minder uitdagend was.
5 sep 2023 – Bèrchules/Trevélez
22u48 op mijn uurwerk…eigenlijk zou ik moeten slapen maar wil dit eerst afgewerkt hebben, wat een dag was dit …Na toch wel een betere nacht en iets minder vroeg wakker genoten van een eenvoudig ontbijt. Geen honger nadien maar keuze aan beleg is eerder beperkt vandaag. Dallas is na het ontbijt onmiddellijk naar de paarden gegaan om ze al wat te borstelen. Ons “vertrouwde” ze al volledig om de weg naar de stal zelf uit te zoeken ;-).
Frisse paarden bij de start! Na enkele minuutjes stappen mochten we de paarden laten drinken aan een openbare drinkplaats. Eigen volk eerst dachten de plaatselijke “watervullers”, want ze maakten geen aanstalten om de auto misschien wat verder te parkeren of om even te wachten om met plastiek flessen rond te zwaaien. Ze keken naar de paarden alsof ze ter plekke zouden vertrappeld worden maar weigerden ook maar 1 stap aan de kant te zetten en te wachten om hun fles te vullen … Tot mijn paard wat uitgleed, La Mama zat vlugger in haar auto dan haar schaduw …
In de kleine steegjes van het dorp moesten we terug afstappen, te gladdig voor de paarden. Maar daarna, amai … ik denk dat we bijna anderhalf uur bijna constant gestegen zijn…eerst nog wat tussen enkele groenten- en fruittelers, iets hogerop een geitenboer (waar we wijselijk een hoekje afsneden want de Deense Dog leek het niet zo te hebben voor ons), om verder te stijgen naar de volgende drinkplaats, tussen enkele vervallen huisjes. Hoe hoger we kwamen hoe meer we de indruk kregen alsof we in een ander land vertoefden … alles was erg dor, stil, diepe groeven waar in de winter water door loopt.
Terwijl de paarden even stonden te grazen kregen we het gezelschap van enkele roofvogels boven ons hoofd … prachtig!
Na dit rustmomentje nog even doorstappen om dan tussen de naaldbomen terecht te komen, waar we onmiddellijk meer last hadden van de vliegen maar de schaduw wel deugd deed voor de paarden.
Plots kwamen we terug in open vlakte, nagenoeg helemaal plat, met verspreid heel wat grote rotsblokken. Wat een fenomenaal zicht … waar we gisteren al dachten dat we hoog zaten, dit was echt de top … Was dan ook de ideale plaats om te genieten van de picknick.
Paarden stonden verspreid, elk onder een boom, de ene stond te dutten, de ander stond constant te onderzoeken wat er allemaal eetbaar was in zijn buurt.
Opstijgen lukte vlot na de picknick (er lagen dan ook grote rotsen 😉 ) en de paarden vertrokken met volle goesting.
En maar best ook, want er stond hen nog wat klimwerk te doen, met als beloning voor ons nog mooiere vergezichten.
Ondergrond werden nu vooral stenen en rotsen, maar paarden klauterden zich er vrolijk door. Links en rechts alleen maar prachtige bergen, in de verte plots enkele steenbokken te zien op een hoge rots, verschillende hagedisjes vluchten weg onder de stenen na het passeren van mijn voorgangers.
Vanaf hier ben ik het noorden wat kwijtgeraakt in de volgorde van mijn verslag. De afdaling werd ingezet, paarden zochten zich een weg tussen de stenen, keien en rotsen, maar zelf moesten we ook regelmatig afstijgen wegens te gladdig. Van gesteente kwamen we plots terug tussen naaldbomen om even later terug een goed pad te hebben richting de “weide” waar ze gisteren ook even mochten grazen. Niet lang na deze pauze mochten we terug afstijgen …om verder te dalen richting het dorp … nu was het onze beurt om het gevoel te hebben een berggeit te zijn (dan wel iets minder elegant ). Dallas duidelijk blij dat we beneden waren, ook dit pad had ze niet zo slecht verwacht na de regen. Na een drinkbeurt voor de paarden, een stadswandeling en verkwikkende douche mochten de paarden terug op stal.
Samenvatting van de dag: paarden hard gewerkt, prachtige landschappen gezien en allemaal gezond moe!
6 sep 2023 – Tréveles/Bubion
Wekker mocht vandaag iets later gezet worden wist Dallas te zeggen tijdens het (weeral) lekker avondmaal. Vonden we allemaal niet erg 😉 .
Om 9u30 kleine wandeling naar stal, alle paarden werden reeds gepoetst door Dallas, zadel op en weg. Te voet door het dorp, we waren precies de plaatselijke attractie, verschillende gsm’s werden ter hand genomen om onze elegante colonne te filmen.
Dallas hield halt bij de bakker en nam enkele korte stokbroden mee, paarden kregen nog eens de kans om te drinken om kort daarna ons laatste wandeling aan te vatten.
Alle paarden stonden verbazend fris … roken ze hun stal al??
Van kleine weg naar bergpad, van bergpad naar nog smaller pad, sommige stukken zelfs geen pad maar ook hier vonden de paarden feilloos hun weg. Wat kon Dallas ons toch weer verrassen met een fantastische omgeving en vergezichten….
We kwamen zelfs het spannend stuk tegen van op de eerste dag (waar we voor de eerste keer het paard aan de hand moesten nemen ), maar wat we toen heel eng vonden leek vandaag maar een (halve) peulschil meer. De 2 mannen voor ons, met hun mountainbike aan de hand, leken het moeilijker te hebben ;-).
Helemaal niet verwacht maar bijna aan de top moest een hek open gemaakt worden wegens loslopend vee (“discussie” wie zou afstijgen was niet nodig, Dallas deed dit gezwind).
Ze bleef naast haar paard wandelen want niet veel verder was de ideale picknickplaats, grote stenen en rotsen om op te zitten en toch enkele bomen zodat de paarden in de schaduw konden staan. Ook vandaag had Dallas een ander slaatje mee en verse zelfgemaakte humus. Vanuit het dal kwam wat bewolking opzetten maar we bleken net hoog genoeg te zitten om er geen last van te hebben. Tijdens deze lunch een sanitaire stop gedaan. Eerlijk? Nog nooit “op een toilet gezeten” met zo een fantastisch uitzicht.
Telkens wanneer we dachten dat het nu wel gedaan zou zijn met spannende dingen kwam er wel iets nieuws op ons pad. Wanneer Dallas zei dat we terug afstand moesten houden en toen 1 minuut later Nancy riep dat we best niet naar links keken hielden we onze adem al in. Kort spannend stukje weer, maar wel heel mooi … en weer konden we rekenen op de betrouwbaarheid en de kracht van onze paarden. Enkele koeien en een beek (die door sommige paarden gezwind als hindernis genomen werd) later kwamen we even terug op een breder pad.
Blijkbaar een pad fel gegeerd door de mountainbikers, want die kwamen regelmatig van achter ons aangezoefd zonder verwittigen, wat al snel begon te irriteren bij Dallas. Van zodra ze kon dook ze weer het bos in. Daar werd de afdaling verder ingezet: erop en eraf, spannende en minder spannende stukken, naaldbomen en rotsen, tot we terug op een “gewone” weg kwamen, met zicht op stal wat lager gelegen. We werden begroet met luid gehinnik, sommige kwamen ons zelfs tegemoet gedraafd, wat terug voor wat spannende momentjes zorgde ;-).
Verfrissende douche, paarden die mee waren mochten op stal voor hun portie hooi en voer, nog een “groepsfoto” om daarna door Dallas naar onze eerste b&b gebracht te worden.
Na terug een heerlijk avondmaal en een duidelijk tevreden en ontspannen Dallas, afscheid genomen van haar.
Het is Jeanette die ons morgenochtend terug naar de luchthaven brengt…
Waarom voor vakantie te paard kiezen?
Pré en postverblijf
Aan elke bestemming kan een leuk pré en/of postverblijf gekoppeld worden. We werken je reis helemaal op maat uit.
Paardenmensen
De meesten onder ons hebben eigen paarden en rijden regelmatig. We bezoeken de locaties en kunnen hierdoor informatie uit de eerste hand bezorgen.
Op afspraak
Bij Vakantie te paard maken we een afspraak wanneer jou dat het beste past. Dat betekent ook ’s avonds of tijdens het weekend indien gewenst.
Vertrek zorgeloos
Je ontvangt van ons bij je reisdocumenten een uitgebreid roadbook van Vakantie te paard. Zo kan je in alle vertrouwen vertrekken.
Contacteer
Vakantie te paard
