Reisverslag Paardrijvakantie Zuid-Afrika: The Wild Coast
Reisverslag
Vrijdag 4 november
Samen met mijn twee medereizigers vertrek ik in een miezerig weertje naar Brussel op weg naar The Wild Coast. Hopelijk is het daar zonnig… Onze eerste vlucht duurt een uurtje (naar Frankfurt), omwille van een wachttijd van 8h trakteren we onszelf op een verblijf in de luchthaven lounge. Hier is het stiller en aangenaam vertoeven met een hapje en drankje. ’s Avonds hebben we de aansluitende vlucht van Frankfurt naar Johannesburg. 11h onderweg, maar filmpje, kussen en dekentje doen de tijd snel passeren.
Zaterdag 5 november
Zoals voorzien landen we op tijd in Johannesburg. Aangezien dit de eerste Condorvlucht naar Johannesburg is, krijgen we een eresaluut in de vorm van een brandweer-blus-beurt op de landingsbaan. Op de luchthaven dienen we door de douane te gaan voor een visumstempel, bagage ophalen en aan de terminal voor de binnenlandse vluchten opnieuw onze bagage in checken. We trakteren ons op een (eerste) Zuid Afrikaans wijntje en een uurtje later hangen we opnieuw voor anderhalf uur in de lucht voor de allerlaatste etappe: de vlucht naar East Londen.
Bij aankomst staan onze twee medereizigers (een Zuid Afrikaan en een Fransman) ons op te wachten. We zijn met 5 ruiters in totaal. Ideaal! Onderweg naar onze eerste verblijfplaats zien we een giraf en een zebra. The Wild Coast is geen typische ruitersafari bestemming, maar snel zal blijken dat er toch heel wat dieren onze weg kruisen.
Bij aankomst in de Kei Mouth Guesthouse (Kei = spreek uit ‘Kai’; is één van de grootste rivieren in Zuid Afrika; Mouth = monding in zee); worden we verwelkomd door Tertia en Jessica onze gidsen. We droppen onze bagage in onze kamers, nemen een snelle douche, knabbelen wat snacks weg en zijn klaar om naar de paarden te gaan. Eerst is er ook nog een safety briefing met de ‘do and don’ts’. Voor we vertrekken komt Jullie-Anne (de eigenares van de paarden / rit) hallo zeggen en melden dat het zeer uniek is dat er meer mannen (3) dan dames (2) deelnemen. Dat belooft…
De rit naar de stallen (lees: paddocks waar de paarden gezadeld op ons staan te wachten), duurt amper 5 minuten. Er zijn een dertigtal paarden – waarvan de meeste zelf gefokt door Julie Anne -, er is een mix van korte en lange routes met telkens maximum 8 ruiters en 2 gidsen. Er wordt nauwlettend gewaakt over voldoende rustperiodes voor de paarden.
Ik krijg Poppet (Popsy) toegewezen, een bruine Arabische merrie van 10 jaar met zwarte manen. Tijdens de eerste meters merk ik snel dat ze kleine pasjes neemt en vrij traag stapt. Later zal blijken dat ze in draf en galop de snelheid méér dan goed maakt. We gaan de heuvel – van waar we nu al een mooi uitzicht hebben – naar beneden en komen toe op een strand met … koeien. Grappig!
Fasten your seatbelts voor een eerste galopje aan de oceaan. We loodsen meteen de paarden het water in en ik ben verrast hoe gewillig ze door de golven klieven. Mijn paardje voelt werkgraag, is op eenvoudige vraag stopbaar én houdt van water. We proberen nog enkele strandgalopjes en we hebben alle vijf de smaak ten volle te pakken. De zon gaat langzaam onder en de introrit wordt afgerond. Op deze locatie worden paarden op- en afgezadeld door de grooms. Dus bye bye horsie en tot morgen. Aangekomen in de guesthouse installeren we ons met een eerste apertiefke op het terras met prachtig uitzicht op de Kei River, na het diner (coucous, kip en groentenratatouille gevolgd door een chocolade munt pudding) kruipen we allemaal vroeg onder de lakens (de verplaatsing van 13 500 km en 30h zit hier zeker voor iets tussen 😊 ). Op naar een ongetwijfeld spannende avonturenweek. Ik doezel weg bij bijna volle maan en krekels op de achtergrond.
Zondag 6 november
De zon gaat op om 05h15, dus vroeg licht. Het ontbijt kan vanaf 8h. Toast, confituur, muesli, yoghourt, fruitsalade, eitjes, fruitsap …. Honger gaan we hier duidelijk niet lijden. Tijdens het ontbijt komt Julie-Anne met slecht nieuws: omdat het de afgelopen dagen 300 km landinwaarts onwaarschijnlijk veel heeft geregend, komt alle regen nu naar de riviermonding beneden. Dit zorgt enerzijds voor een snelle stroming en een zandzee. Hierdoor kan de ferry de rivier niet kruisen. Voorlopig blijven we dus in Kei Mouth. Dit bedoelen ze dus met ‘mogelijks verandert de route en het programma door lokale omstandigheden’… Maar niet getreurd, we hebben nog genoeg te ontdekken hier. We gaan naar de paarden die netjes opgezadeld staan en nemen een compleet andere richting dan gisterennamiddag. Deze keer richting riviermonding. We blijven aan de oevers, want de stroming is inderdaad heel sterk. En het eerste galopje van vandaag is snel een feit. We stoppen aan drie mensen die vuilzakken aan het vullen zijn. Door de sterke stroming is er heel wat afval meegekomen en door eb en vloed is het strand overladen met plastic.
Strand wordt afgewisseld met dicht struikgewas tot we uitkomen op een oude verlaten titanium mijn én een zwembassin vlak aan zee. Eerst eens voelen aan het water en tijd voor een duik. Wat een mooi moment. Met vanuit ons zwembad op de ene kant zicht op de Indische Oceaan en aan de andere kant de paarden die genieten van een rustpauze. We zetten onze tocht verder met snel een volgend ‘waw moment’: dolfijnen in zicht. Lucky us! 5 exemplaren dartelen speels door de golven. Enkele strand galoppades later, stoppen we aan een lokaal restaurant voor een lunch, gevolgd door een rit op de kliffen waar we gepasseerd worden door een tiental kleine sportvliegtuigjes en ook op een tuimeling van een walvis. We werken deze mooie rit af in stap, draf en galop. In de late namiddag, nadat we een kudde nieuwsgierige geitjes en herkauwende koeien passeerden; zijn we terug aan onze accommodatie. Klaar voor een gin & tonic en een douche. Ondertussen wordt het licht goudgeel en fluiten de vogels de start van de nacht in. DIT IS VAKANTIE
Op het menu deze keer vers gevangen zeebaars, rijst, bloemkool en broccoli in een kaassaus en abricozen crumble. Ik hou er van ’s avonds naar de sterrenhemel te turen en algauw zie ik de Schorpioen (mijn sterrenbeeld) dat enkel op het zuidelijk halfrond waarneembaar is.
Maandag 7 november
Tijdens het ontbijt zitten we op hete kolen: zou de ferry vandaag opengaan? Maar slecht nieuws: de stroming is volgens het ferry personeel nog veel te sterk en de ferry vaart niet uit. Plan C dus: rit in het hinterland met een fotoshoot in galop aan de monding. Na anderhalf uur rijden keren we terug. Ondertussen werd naar een oplossing gezocht (en gevonden): wij worden per speedboot (met twee zware motors) naar de overkant gebracht; de paarden kunnen helaas niet mee. Er is een brug stroomopwaarts, maar de rit enkel duurt anderhalf uur (met paarden zeker twee uur én er is geen paardencamion voorhanden). De organisatie is er diep mee verveeld, maar dit is duidelijk een les in nederigheid. De natuur gaat haar ritme, go with the flow (letterlijk dan!)
De overzet duurt amper 2 minuten, maar is de hoofdschakel in deze kusttocht. Eens aan de overkant kunnen we alleen maar beamen dat de stroming nog te sterk is en dat het totaal onverantwoord zou zijn om de paarden op de ferry te zetten en over te steken. Aan de overkant staat een minivan ons op te wachten voor het transfer naar ons volgend hotel: Seagull; vlak aan de Indische Oceaan gelegen. We krijgen elk een bungalow met oceaanzicht toegewezen. Mooi, mooi! Na de lunch (groentenwrap vergezeld met frietjes) gaan we te voet op strandwandeling. Dit geeft ons de gelegenheid om mooie schelpen te zoeken én te vinden. De oceaan rolt en gromt; grijzen wolken zorgen voor regen. Terug in het hotel wordt als diner een zeevruchtenschotel voorgeschoteld. De typische Amarula drank sluit de avond af. Kaarsjes branden voor morgen dat de paarden onze kant op kunnen komen.
Dinsdag 8 november
Het Seagull hotel bevalt me wel: charmant, klein en uitstekend onderhouden; zelfs de badhanddoeken zijn extreem zacht en ruiken heerlijk. Met spanning ga ik naar de ontbijtruimte: kunnen de paarden over? Al gauw zekerheid: alweer een no go. Tijd voor een uitgebreid buffetontbijt dus. De oceaan blijft buiten razen. Niet voor niets heet het hier The Wild Coast. Ik zie minder vogels dan verwacht, maar wellicht komt dit omdat door de zee er minder insecten aanwezig zijn. Hopelijk deze namiddag wel goed ferry nieuws. Maar ik vrees er voor. De organisatie probeert oplossingen te zoeken, maar natuurlijk is dit niet waar we zover voor gereisd hebben.
Om 10h worden we opgehaald voor een lokale wandeling naar ‘the gates’. Na een korte autorit komen we aan een verlaten plas met een bootje. Even verder zijn er watervallen en voor zij die willen is er zwemgelegenheid. Deze keer pas ik. Een wandeling door het bos, over heuvels en langs het strand maken deze uitstap compleet. Als lunch: pasta. Dan rijden we naar de ferry om opnieuw te horen dat de paarden niet over kunnen. Aan de overkant (ongeveer 200 m), zien we de speedboot in het water gaan en staan de paarden klaar voor alweer een rit rond Kei Mouth / Morgan Bay; maar de zichten blijven mooi. In de guesthouse (nacht 3 hier) worden we opgewacht door bubbels; nadien worden we uitgenodigd voor een diner in de Country Club. Gezellig genieten en plannen smeden voor de volgende dag.
Woensdag 9 november
Wake up call om 5h30 voor een vroeg ontbijt; met een beetje (veel) geluk kunnen we mee met de ferry van 7h. Om 6h30 zijn we bij de paarden en om 7h aan de overzet. CLOSED De teleurstelling is nu wel heel erg groot. De eigenaar van de ferry is enkele maanden geleden overleden en blijkbaar is er nu twist van wie er de ferry mag beheersen. Hierdoor kiezen de schippers ervoor om het werk neer te leggen. Om 8h zijn we opnieuw aan de guesthouse voor een tweede ontbijt. Dan opnieuw brainstorm: wat gaan we doen? Een wandeling zie ik minder zitten, we kennen de regio ondertussen al. Een boottocht misschien? Yes! We maken ons klaar en duwen de speedboot de Kei Rivier op. Even later zitten we op volle zee en spotten we in de verte een blauwvinvis mama met kalf. We varen zo dicht mogelijk (rekening houdend om niet in het zeenatuurreservaat – 30 op 32 km² groot – te komen). Na hen een tijdje gevolgd te hebben, zoeken we verder in zee, maar met weinig succes. Dus keren we terug naar de rivier en varen we een groot stuk stroomopwaarts.
Onze ontdekkingen zijn: 2 visarenden, prehistorische palmbomen, wombats, een otter (!), talrijke vogels en een waterslang die sierlijk over het water glijdt. Dit maakt ook weer veel goed. Tegen lunchtijd zijn we terug, er is een nieuwe Coffeebar geopend enkele dagen geleden, dus aan ons om uit te testen. Heerlijk zoet om ons leed te verzachten. Bij terugkeer zijn de paarden opnieuw opgezadeld. YES we are on! Omdat ze maar 1 keer willen oversteken dient ons back up voertuig samen met 7 paarden en ruiters op de ferry mee te gaan. Het is wat duwen en organiseren, maar iedereen geraakt veilig aan de overkant tijdens de twee (2!) minuten durende overtocht. Eindelijk aan de overkant; op woensdagnamiddag ipv zondagochtend… T W E E minuten gooiden deze hele vakantie onderste boven.
Que sera, sera hou ik me voor en ben van plan om nog alles uit de twee volle dagen Wilde Kust strandritten te halen. Zo genoemd omdat de zee zo veranderlijk is. Een zuchtje meer of minder wind kan het zee landschap volledig veranderen. Tertia leidt ons via een zigzag wandeling (omdat ze ons graag wat langer op de paarden houdt) door de heuvels vlak aan de kust. Op het strand rijden lukt nu helaas niet door de vloed. Maar de route is magnifiek. Ongerepte natuur wordt afgewisseld met Afrikaanse dorpen. Onderweg: koeien, bushpigs en een slang. Tegen half zes komen we (opnieuw) aan in het Seagull hotel, deze keer gelukkig te paard. We worden hartelijk onthaald en kunnen in dezelfde kamer, mét zicht op de oceaan. De natuur is hier zo dicht aanwezig. De temperatuur is aangenaam, de paarden zijn fantastisch. Congé, olé!
Donderdag 10 november
De dag start om 6h30 met druilerig weer, maar gelukkig wel warm. De bloemenpracht in de tuin (met allemaal bloemen die je bij ons in een bloemwinkel koopt) zorgen voor levendige kleuren in het spectaculaire decor van The Wild Coast. Ontbijt is buffet met een eitje naar smaak klaargemaakt. Om 8h zijn we vertrekkensklaar. We laten de regendekens van de paarden zolang mogelijk aan en na een kwartiertje gaan we op zoek naar onze eerste strook strand aan deze kant van de rivier.
Onze gids Tertia zorgt ervoor dat het tempo afwisselt. We passeren stukjes jungle, velden en strand. Voluit mogen we (nog) niet gaan. Na anderhalf uur komen we op een airstrip / landingsbaan; deze ligt vlak aan het Wavecrest hotel waar we deze avond zullen overnachten. Maar we hebben (gelukkig) nog enkele uren in het zadel tegoed. Het hotel biedt een prachtig zicht op de Indische Oceaan én ligt aan een rivier. De monding moeten we oversteken. De rit is zo uitgerekend dat we bij laagtij over kunnen. Het water komt tot ongeveer 1.20 meter, dus ik hou mijn voeten omhoog om mijn rijbottines droog te houden. Gelukt! Aan de overkant aangekomen, geeft de gids ons een briefing voor … rengalop.
Blije gezichten, spanning en 2km strand om af te rennen. We beginnen met draf, dan galop en dan het signaal voor ‘laat maar lopen’. Enkele paarden vliegen als een pijl uit een boog ervandoor. Ik focus en geniet van zand en water in mijn gezicht en van de snelle galop. Gogogooooooooooo. Mijn paardje zoeft over het strand. Stoppen doen ze automatisch want op het einde is er een rotspartij waar paard en ruiter bekomen van de uitspatting. Tertia laat weten dat dit de enige rengalop zal zijn om te vermijden dat de keurig getrainde paarden dit als ‘standaard’ zouden zien. Een beetje later zijn we weer op weg. Opnieuw galop, maar al veel gecontroleerder. Ik leid mijn paard naar de waterlijn. Heerlijk splashy. Het tempo blijft wisselend: stap, draf, galop. Ook de omgeving wisselt enorm. We maken een stop aan de overblijfselen van de ‘Jacaranda’; een vrachtschip dat in de jaren zeventig schipbreuk liep en in 2016 door de oceaan als een hoopje roest terug werd meegenomen.
Er komt een tweede rivier om te kruisen. Voetjes omhoog en hup naar de overkant. Onderweg krijgen we uitleg over de fauna & flora de gewoontes van de mensen die in dit gebied wonen. Tot op een km van het strand mag er niet meer gebouwd worden; dus puur natuur. En route komen we een hengst tegen die wel heel nieuwsgierig is naar onze merries. Ik word met mijn merrie ter bescherming ingesloten. Gelukkig volgt hij niet lang. Na een super lang strand op en af gegaloppeerd te hebben, is het tijd voor een picknick lunch. De paarden houden hun zadels en hoofstel aan – dit om te vermijden dat zand en zoutwater door verschuivingen wondjes zouden kunnen veroorzaken – terwijl wij genieten van een sandwich met zicht op … dolfijnen. Een beetje later zitten we opnieuw in het zadel voor nog een laatste stukje strand voor we opnieuw het hinterland intrekken omdat beide rivieren nu door het hoogtij veel hoger staan, moeten we ze hogerop kruisen.
Onderweg: koeien, geiten, honden en enkele Afrikaanse dorpjes met kinderen die nieuwsgierig zwaaien. Het gaat uphill en downhill. De paarden mogen drinken telkens er gelegenheid is bij een plasje of beek. Het zijn echte atleten; ze blijken onvermoeibaar! Onderweg zien we heel veel vogels, ze komen kwetterend hun nesten verdedigen. De bruine klif zwaluwen zijn wel heel bijzonder: zij blijven op ongeveer 2 meter afstand op ooghoogte zweven en bekijken ons aandachtig. Na in totaal zeven uur in het zadel vandaag, komen we aan in het Wavecrest hotel voor de check in. Maar eerst de paarden comfortabel op de weide zetten. Hun rust hebben ze zéker verdiend. Mijn ‘rondavel’ = typisch ronde stijl, kamer met strooien dak biedt zicht op de rengalop strook. Subliem! Ik trakteer mezelf op een massage om de spieren los te maken en dan hup aperotime; deze keer een Amarula gevolgd door enkele flessen wijn – om met z’n allen te delen uiteraard 😊. Op het menu vandaag: buternutsoep, kip met groenten en kaas als dessert. Na een babbel après, klaar onder de lakens, dromen van nieuwe avonturen morgen.
Vrijdag 11 november
Opnieuw miezerig weer, gelukkig komt na een uurtje de zon er door en blijft het de rest van de dag droog. Een beloftevolle dag vandaag: langs de kust, op het strand tijdens eb en dan via een waterval in het hinterland terug naar het hotel. We starten op de landingsbaan naast het hotel. De paarden weten dat ze naar huis gaan en zijn zeer ‘spirited’. Onderweg passeren we talrijke koeien die grazen op de glooiende heuvels. De koeien worden niet gebruikt voor melk of vlees, maar zijn gewoon ‘eigendom’. Op en neer van strand naar strand. Mooi op tijd om tijdens eb de riviermonding te kruisen. Voeten omhoog want het water komt tot aan de zadeltassen. Ik geniet van elke seconde en probeer zoveel mogelijk in de branding te galopperen. Onderweg zwaaien kindjes ons opnieuw vrolijk toe.
We rijden door zeer gevarieerd terrein. De ene keer zijn we precies in de heuvels vanSchotland, de andere keer voel ik me op de pampas in Argentinië terwijl we over sompige grond rijden; ook Australië komt aanbod als we een bos met eucalyptus bomen doorkruisen. En route zien we uiteraard opnieuw talrijke vogels, enkele varkentjes en een landschildpad. Grappig hoe de dieren hier zo vrij rond lopen. ’s Middags hebben we een picknick lunch aan een verbluffende waterval. Voor zij die willen zwemmen, is er een zwembad; maar ik geniet liever van de omgeving op het droge.
Ik bewonder alle soorten groen en luister naar het geklater van de waterval. Onze laatste rit naar het Seagull hotel (de ferry is nog steeds dicht) zorgt voor ook de laatste galopade op het strand. FREEDOMMMMMMMMM
Voldaan (en ook een beetje moe) komen we in de late namiddag toe. De grooms (de gids, de back up gids en de back up voertuig chauffeur) nemen de paarden van ons over ter inspectie en verzorging. Wat een uithouding hebben deze viervoeters en oh zo betrouwbaar. De oceaan raast als weleer. Ik hou een bijzonder goed gevoel over aan deze top twee daagse. Jammer dat we niet de volle tour konden rijden, maar de organisatie compenseerde met extra lange tochten en veel niet ruiter activiteiten. Deze avond afscheidsdiner.
Altijd boeiend om te zien hoe ‘close’ je wordt met je mede reizigers na een weekje samen doorbrengen. Wat ik vooral leuk vind, is de uitwisseling van ervaringen. Na de dagelijkse apero om half zeven is er het diner; deze keer groenten spring rolls, gevolgd door een dame blanche en uiteraard begeleid door Zuid Afrikaanse wijn. Dagelijks is er in gans Zuid Afrika twee uur stroomonderbreking of wisselende tijdstippen, afhankelijk van welk gebied. Gelukkig hebben de meeste hotels een generator om volledig operationeel te blijven ondertussen.
Zaterdag 12 november
Om 7h30 zitten we met z’n allen vol spanning – en in rijkledij – aan het ontbijt. Om 7h50 komen Tertia, Jessica en Bianca ons vervoegen. Zij hebben de paarden opgezadeld voor als we toch zouden kunnen te paard afreizen. Maar hun gezichten staan op pokerface. Nog geen nieuws. En dan om 8h: hét verlossend bericht: de ferry gaat 1 keer open (speciaal om ons en de paarden naar de overkant te brengen). En hup opnieuw in het zadel, nu voor de aller aller allerlaatste keer: stap, draf en galop waar mogelijk over strand en heuvel op naar de ferry.
Na anderhalf uur komen we aan bij de riviermonding. De ferry komt ons ophalen vanaf de overkant. Ik sta opnieuw versteld hoe vlot de paarden op en af gaan. Nog een paar laatste foto’s, een allerlaatste drafje en de paarden mogen genieten van een welverdiende rust. Wij nemen nog een snelle douche en krijgen nog een heerlijke brunch als afsluiter voorgeschoteld met als toetje de typische Malpa cake. Een zoete sponzige cake, overgoten met vanille saus. Om 11h staat de taxi klaar voor onze rit van anderhalf uur naar de luchthaven van East Londen. Daar nemen we de vlucht naar Johannesburg. In Johannesburg uitchecken, opnieuw inchecken en de vlucht naar Brussel met op zondagochtend nog een stop en overstap in Frankfurt.
Mooie liedjes duren niet lang en dit … was een bijzonder mooi liedje!
Thema
Bestemming
Paardrijvakantie
Waarom voor vakantie te paard kiezen?
Pré en postverblijf
Aan elke bestemming kan een leuk pré en/of postverblijf gekoppeld worden. We werken je reis helemaal op maat uit.
Paardenmensen
De meesten onder ons hebben eigen paarden en rijden regelmatig. We bezoeken de locaties en kunnen hierdoor informatie uit de eerste hand bezorgen.
Op afspraak
Bij Vakantie te paard maken we een afspraak wanneer jou dat het beste past. Dat betekent ook ’s avonds of tijdens het weekend indien gewenst.
Vertrek zorgeloos
Je ontvangt van ons bij je reisdocumenten een uitgebreid roadbook van Vakantie te paard. Zo kan je in alle vertrouwen vertrekken.
Contacteer
Vakantie te paard
