Reisverslag paardrijvakantie in Argentinië: een echte ranch vakantie (mét Black Agnus)
Het is opnieuw zover … mijn beurt om af te reizen, te ontdekken, te ervaren. Joepie! Deze keer op het menu: bestemming Argentinië (Zuid Amerika); het land van de tango (en laat dit nu juist de naam van mijn eigen paard zijn).
Reisverslag
Zondag 31 maart
We (= mezelf en mijn dochters van 14 en 13) reizen af met Air Europa via Madrid. De rechtstreekse vlucht van Madrid naar Cordoba duurt 12h45 (leve de films aan boord!)
Maandag 1 april
Aangekomen op de luchthaven pikken we onze bagage op en gaan we naar de aankomsthal waar we hartelijk verwelkomd worden voor onze transfer van om en bij de 40 minuten. De vakantie kan nu écht beginnen. Op het laatste stuk naar de estancia (we wijken af van de hoofdbaan), rijden we over een hobbelige landweg en zien we heel veel koeien (al dan niet op de weg). Grappig! Aangekomen worden we verwelkomd door een kudde jaarlingen, enkele veulens en het team van Kevin (de sympathieke eigenaar) en Georgia (zijn rechterhand). We krijgen het ‘Woodpecker’ huisje toegewezen. Casita de Carpintero Wat een luxe: living, keuken, hall, 2 ruime slaapkamers, 2 charmante badkamers en allemaal kraaknet in typische ‘koloniale boerderijstijl’ ingericht. Er zijn kasten vol (antieke en minder antieke) boeken; de haard brandt, verse bloemen in de vazen verspreid over de kamers. Af en verzorgd tot in de kleinste details. De estancia is in haar volle glorie ingericht met zorgvuldig uitgekozen stoffen, oude portretfoto’s, spiegels met zilveren omlijstingen, krakende houten vloeren, kleurrijke badkamertegeltjes. Charmant op de patio staan schommelstoelen en hangmatten. Het zal hier heerlijk vertoeven zijn!
Het welkomstdrankje en het ontbijt doen de lange reis snel verdwijnen. Wat me nu al opvalt: er zijn veel, heel veel vogels en we zijn omringd door puur natuur. De wind doet de bomen ruisen. En het leukste van al: we voelen ons hier meteen welkom.
Het loopt tegen tien uur en de andere gasten vertrekken op tocht; wij besluiten om uit te pakken, ons te verfrissen en wat te rusten alvorens we het domein gaan verkennen. We zijn ten slotte bijna 24h onderweg geweest naar deze unieke locatie. Na een korte siesta is het apero time aan de haard (het is buiten 16°C; de herfst is hier begonnen); we ontmoeten mensen uit de Verenigde Staten, Ierland, Engeland en Buenos Aires. Een bonte mix van mensen die komen en gaan; leuk om ervaringen en ideeën uit te wisselen. Tijdens de lunch vragen ze ons naar onze rij ervaringen en vullen we een disclaimer in. Ik ben benieuwd welk paard ze ons gaan toewijzen. Op het lunchmenu: BBQ zijstuk van varken, gegrilde groenten en fruitsalade als toetje. De chef – in kookoutfit – kent zijn vak en ik weet nu al wat het verdict op de weegschaal zal zijn bij thuiskomst…
Er zijn prachtige servietringen met de naam op van een paard. Ieder krijgt één voor zijn verblijf toegewezen. Seating tijdens lunch en diner wordt dus vooraf bepaald. Nu even tijd om verder te chillen en naar buiten te kijken. Het voelt goed om de ratrace van thuis eventjes los te laten.
Om 17h is het teatime met thee/koffie en verse cake en om half zes is het eindelijk zover. We zullen starten met een intro wandeling van anderhalf uur. Er zijn ongeveer 100 paarden (de meeste zijn op de estancia geboren) waarvan ongeveer 80 voor gasten. De gaucho (Argentijns voor cowboy) neemt de leiding en de back up gids is één van de vele vrijwilligers die een drie à vier maand komen helpen. Voor we opstijgen is er een korte briefing hoe de paarden gereden worden. Het weer is super aangenaam, vanop onze overdekte patio kijken we hoe de paarden met zorg en aandacht gepoetst en opgezadeld worden. Voor deze eerste rit rij ik met China (hiermee wordt niet het land bedoeld, maar dit is de naam van de vriendin van de gaucho). Gaucho Franco neemt ons mee op een eerste rit door de Sierra de Chicas. We volgen giechelend en lachend de gids. Het is wat wennen om met een softback Paso te rijden én Franco houdt het tempo up up up. Hun pas is iets tussen draf en galop en op en neer gaan op dit type paard is niet aan de orde. We kruisen enkele beekjes en gaan naar een ‘vista’, een uitkijkpunt met in de verte zicht op Cordoba. De Andes kunnen we niet zien, deze ligt op 500 à 600 km afstand en dan ready for a canter. ‘Galope?’ ‘Siiiiii’ en of we go: woohoo, hand los, vrije teugel en laat ze maar gaan. Na deze ‘try out’ komen we aan op de Estancia en worden de paarden voor ons afgetuigd en gedoucht. Voor ons is het opnieuw aan tafel. OMG
De apero om 20h wordt opgeluisterd door een lokale gitaarartiest. Hij kan er wat van en de sfeer zit er goed in. Tijdens de (royaal ingeschonken) aperitief zingen we erop los. Als diner deze avond: gebakken aardappels, gegrilde groenten en gebraden kip. Als toetje: peertje in de wijnsaus. Tegen kwart na tien (voor ons 03h15 ’s nachts) is ons licht uit (letterlijk en figuurlijk) en duiken we onder de wol. Kwestie van voldoende energie te tanken voor de volgende dag(en).
Dinsdag 2 april
Rise and shine, we zijn wakker bij het ochtendkrieken (jetlag …) en kunnen hierdoor de prachtige zonsopgang vanaf het begin meemaken. Memorabel hoe de natuur ontwaakt. Het is lang geleden dat ik zo diep geslapen heb, het is hier zo stil, op het zacht gesnuif en hinniken van de paarden rond ons huisje na.
Het ontbijt (tussen 8h30 en 10h) bestaat uit verse toast, fruit, homemade granola, versgeperst sinaasappelsap, yoghurt, een eierbereiding naar keuze en smaakvolle koffie / thee / chocolademelk.
Onder het motto ‘mi casa es du casa’ mogen en kunnen we overal gaan en staan waar we willen. Het centrale gebouw is meer dan 200 jaar oud en pas sinds 23 jaar is er elektriciteit. Nu werkt men met zonnepanelen en windturbines.
In de keuken kijk ik toe hoe ze alles vers bereiden. Klasse! De zon is ook van de partij. Vitamine D, eindelijk! Deze ochtend is Sofia mijn compagnion de route, een prachtige criollo met veel ervaring. We gaan koeien verzamelen en samendrijven in de koraal om te zien welke dieren verzorging nodig hebben. Vier gaucho’s vervoegen ons en met veel ‘whoop whoop’ en gefluit drijven we de mama’s en kalfjes samen.
We draven en galopperen op de flanken van de heuvels (onvoorstelbaar hoe wendbaar onze fitte paarden zijn). Eens alle Black Agnus verzameld zijn, drijven we ze samen. Dit is geen ‘dude’ ranch waar ze voor het plezier van toeristen werken met vee; neen hier is het ‘the real stuff’; werken met de koeien omdat het nodig is. De gaucho’s nemen hun lasso’s en pikken de dieren er uit voor verzorging. De mama koeien kijken van dichtbij hoe hun kalfjes behandeld worden. Een heus spektakel (met het nodig geloei 😊) Tijdens de drinkpauze (koffie, thee, lemonade én koekjes) zien we enkele condors hoog boven ons uitvliegen. Meestal geen goed teken, want dit wil zeggen dat er dode dieren te vinden zijn. Weer een tick op onze checklist. Condors: Check! Na het werken met de koeien rijden we richting de estancia.
De wilde munt verspreid een uniek aroma; alles staat prachtig groen door de late regens. Bij aankomst – na een rit van om en bij de drie uren – staat de lunch al klaar: diverse salades gevolgd door een pannenkoek gevuld met Dolce de Leche (en unieke caramel smaakbom). Kwestie van geen honger te lijden … Om 17h teatime (chocoladecade met carameltopping) gevolgd door de tweede rit van de dag. Het valt op dat de hosts er alles aan doen om iedereen in de gesprekken te betrekken en met aandacht naar de verhalen te luisteren én ook hun eigen ervaringen delen. Dit maakt een internationaal gezelschap zo boeiend!
Deze keer rij ik op Pocho, een zwarte Paso met uiterst zachte gangen. De ondergaande zon zorgt inmiddels voor een uniek licht- en schaduwspel op de heuvels. It’s magic … De paarden zijn super responsief en we zien de natuur in haar volle glorie. Dit moment wil ik in mijn geheugen prenten. Bij terugkeer op de estancia worden de paarden opnieuw van ons overgenomen. Paard en ruiter nemen een douche om het stof van deze twee uur durende rit af te spoelen. Om 20h aperotime en dan opnieuw aan tafel. Eat, ride, sleep and repeat! Tijdens de apero aan de haard praten we over de tango en andere Argentijnse gebruiken. Op het menu varkenslapje met gebakken ui, rode biet, home made brod en als dessert apple pie. Zelf eet ik geen vlees en voor mij worden aparte heerlijke gerechten op tafel gebracht. Delicious! Tijdens het diner vertelt Kevin over de geschiedenis van zijn estancia die zijn naam ‘Los Potreros’ te danken heeft aan de stenen afsluitingen die de Jezuiëten in de 16e eeuw bouwden om hun muilezels te begrenzen (Potrero; en dit komt van het woord ‘Potro’ wat hengst betekent)
Woensdag 3 april
Als ik de ramen opendoen zie ik bovenop de heuvel een silhouet van een gaucho, gefluit; een kudde paarden komt van de flank aan gegaloppeerd: waw!
Na alweer een puur ontbijt met verse ingrediënten klaar voor vertrek. De wind is warm, de zon is heerlijk. Straks trekken we de Sierra de Chicas in en rijden we richting de ‘vakantiepaarden’. Dit zijn paarden die genieten van de rust en momenteel niet gebruikt worden voor de gasten. Er is een rotatie; alles is tot in de puntjes uitgewerkt. We rijden bergop en bergaf door kronkelende baantjes bezaaid met stenen en omzoomd door allerlei struikjes. Vandaag rij ik op Pintado. Een ‘geverfde’ merrie vol stipjes. Op de vakantieweides drijven we de kudde samen en checken de gaucho’s of ze allemaal oké zijn. Na een rit van ongeveer twee uur hebben we de kudde gevonden en genieten we van een pauze aan het huis van de grootouders van Kevin. Het huis is gebouwd kort na de tweede wereldoorlog en heeft een topligging met een schitterend uitzicht. Het is uniek gedecoreerd met allemaal antiquiteiten (inclusief één van de eerste koelkasten ooit, én ja ze functioneert nog!) Na de lemonade en cookie keren we terug naar de ranch. We galopperen waar mogelijk. De paarden zijn echte atleten en hebben sterke hoeven en benen. Nergens is een wondje of slijtage te bespeuren. Toppers!
Aperotime is Argentijnse wijn met een typische empanada met een smeuige maisvulling; Vervolgens milaneze met salade en frietjes en een chocolade taart als toetje. Ondertussen is het half vier. Om 17h worden we verwacht voor de teatime (met zoet) en volgt de avondrit. Ik hoop dat het droog blijft want grijze wolken pakken op elkaar (in tegenstelling tot deze zonnige ochtend). Vlak voor teatime laat Georgia me de andere kamers zien: North, South, 1945, Doll’s House; elk authentiek en met veel zorg ingericht.
Ik mag opnieuw op China rijden. Een echte Rolls Royce. We zijn nog maar amper vertrokken of de eerste druppels zijn een feit. Die hard ruiters die we zijn, blijven we rijden; opnieuw in een prachtige setting met wolken, mist, regen & wind samen een dramatisch effect! Het regent ondertussen pijpenstelen en we zetten de galop in om toch ietwat sneller op ons eindpunt te komen. Desondanks het weer bezorgde gaucho Johnny ons opnieuw een unieke wandeling. Bij het afstijgen krijgen we een kop warme chocomelk en op de kamer wacht een heerlijk kopje thee. De haarden liggen aan en we warmen snel op. Onze rijkledij spreiden we uit om optimaal te kunnen opdrogen tegen de rit van morgen.
Tijdens de apero aan de grote haard laden we verder op. Ik ben blij dat we nog niet in de helft van ons verblijf zitten. Er is nog zoveel om van te genieten. Er zijn nieuwe mensen in ons gezelschap; een gezin van vier dat zeer bereisd is. Boeiend! Op het menu: pasta en crème brûlée. Na het diner blijven we nog even napraten. Gelukkig is het ondertussen gestopt met regenen, de krekels luiden de nacht in. Boven ons : een prachtige sterrenhemel.
Donderdag 4 april
Vandaag staat een dagtocht gepland.
Na alweer een uitstekend ontbijt (elke dag kies ik voor een andere eierbereiding) stijgen we op. We starten met het bijeen drijven van de koeien en ‘whoopen’ erop los. We zijn met drie groepjes (van elk drie ruiters + gaucho en back up gids) en van alle kanten komen koeien en kalfjes de berg afgelopen. Deze keer worden ze verzameld om de koeien in te enten tegen wormen en andere parasieten. We volgen het hele proces vanop de eerste rij: we zien hoe de jonge dieren van hun moeders gescheiden worden en hoe de koeien dan één voor één een spuit krijgen. Fascinerend! Ondertussen wordt wat verderop een BBQ voorbereid. Maar uiteraard eerst aperotime. De paarden worden afgezadeld en krijgen de gelegenheid om te grazen tijdens onze lange lunchbreak Na ons buikje vol met home made hamburgers en salades hervatten we onze tocht naar de estancia. Adela, een polopony is super wendbaar en een plezier om mee te rijden. Om deze sprookjesdag volledig rond te maken doen we nog een round up van de veulens en jaarlingen en brengen we ze naar de weide vlak aan de estancia. Dit wordt dagelijks gedaan om te vermijden dat poema’s de jonge dieren zouden aanvallen. Op locatie klinkt de bekende vraag: ‘Do you want a lemonade?’; deze wordt in dank verorberd en zo glijden we rechtstreeks teatime binnen. Nadien geniet ik van een zonnebad op onze patio. Uitzicht: merries met hun veulens en jaarlingen die nieuwsgierig de wereld ontdekken.
De avond sluiten we af met Ossobuco en gezelschapspelletjes.
Vandaag staat een dagtocht gepland.
Na alweer een uitstekend ontbijt (elke dag kies ik voor een andere eierbereiding) stijgen we op. We starten met het bijeen drijven van de koeien en ‘whoopen’ erop los. We zijn met drie groepjes (van elk drie ruiters + gaucho en back up gids) en van alle kanten komen koeien en kalfjes de berg afgelopen. Deze keer worden ze verzameld om de koeien in te enten tegen wormen en andere parasieten. We volgen het hele proces vanop de eerste rij: we zien hoe de jonge dieren van hun moeders gescheiden worden en hoe de koeien dan één voor één een spuit krijgen. Fascinerend! Ondertussen wordt wat verderop een BBQ voorbereid. Maar uiteraard eerst aperotime. De paarden worden afgezadeld en krijgen de gelegenheid om te grazen tijdens onze lange lunchbreak Na ons buikje vol met home made hamburgers en salades hervatten we onze tocht naar de estancia. Adela, een polopony is super wendbaar en een plezier om mee te rijden. Om deze sprookjesdag volledig rond te maken doen we nog een round up van de veulens en jaarlingen en brengen we ze naar de weide vlak aan de estancia. Dit wordt dagelijks gedaan om te vermijden dat poema’s de jonge dieren zouden aanvallen. Op locatie klinkt de bekende vraag: ‘Do you want a lemonade?’; deze wordt in dank verorberd en zo glijden we rechtstreeks teatime binnen. Nadien geniet ik van een zonnebad op onze patio. Uitzicht: merries met hun veulens en jaarlingen die nieuwsgierig de wereld ontdekken.
De avond sluiten we af met Ossobuco en gezelschapspelletjes.
Vrijdag 5 april
We worden gewekt door kwetterende vogelgeluiden, dit betekent een zonnige dag! Vanuit mijn kamer zie ik de grooms en gaucho’s de uitgekozen paarden verzorgen en opzadelen. De Criollo’s krijgen de nodige aandacht en worden tot in de puntjes verzorgd. Ik geniet ervan om na het ontbijt nog even de tuin in te trekken en te genieten van de bloemenpracht. Vandaag staat er een ‘must do’ op het programma: een rit naar ‘las tassas’, een natuurlijk zwempoel. Handdoek: check, badpak: check!
Deze keer rij ik op een stevige Camchero, een tof responsabel paard, cool in the head. De gaucho neemt ons mee door de pampa en leidt ons door de heuvels de weides in tot we aan een soort van oase komen waar we de paarden achter laten om een duik te nemen van de rotsen. We wandelen naar een magisch meertje met brrrrrrrrrr heel fris bergwater. Idyllisch! Sommigen wagen een duik, ik blijf veilig en warm aan de kant. We vervolgen onze rit terug naar de estancia en bij het apero genieten we van lokale kazen en vleeswaren. Als lunch deze middag: tortilla en salades met een groot stuk watermeloen achteraf. Inmiddels is het 15h en tijd voor een mini siësta. Straks opnieuw teatime 😊.
De avondrit is met onze favoriete gaucho: snelheidsduivel Franco. Galopé? Siiiiiiiiiiiii We giechelen en lachen terwijl het landschap langs ons voorbij zoeft. Hij breng ons naar het hoogste punt van de gronden; dit bij een ondergaande zon. Amai, om stil van te worden. We dalen terug af naar onze basis. De paso’s zijn zo smooth en zacht om mee te rijden (voor sommigen galop zonder handen!) Bij aankomst worden de paarden van ons overgenomen. Tijd om het stof van ons af te spoelen. Deze avond opnieuw apero naar believen en BBQ met kip en andere lekkernijen. Moe maar voldaan kruipen we onder onze heerlijke donsdekens.
Zaterdag 6 april
Het regent pijpenstelen … we willen uiteraard het maximum uit deze vakantie halen en gaan mee op wandeling. De rit is nat en modderig; maar de wind neemt al mijn resterende hersenspinsels weg. Bij aankomst zijn we doorweekt, maar wel met veel extra zuurstof in de longen. Op het menu een comfortabele groenten canneloni en typisch dessert.
De siesta wordt gevolgd door home made cookies en een rit door de mist, wind en regen. Ook deze rit is top: verse lucht, goede paarden, top gaucho’s. Ik voel mijn batterijen opladen. Bij aankomst liggen onze drie haarden aan en staat verse thee klaar. Dit wordt ten zeerste gewaardeerd.
Mijn laatste rit op de rug van een paso (alweer met mijn geliefde China) was een topper.
Deze avond alweer een verrassing van formaat: Los Potreros kookles bij de Los Poteros chef in de Los Potreros keuken. Hilarisch, grappig én lekker. We starten met een aperitiefbordje van kaas, ingelegde groenten en charcuterie uiteraard voorzien van een (allez, ik geef toe: meerdere) glaasje(s) bubbels. We starten met twee soorten home made brood (inclusief gevecht met bloem 😊) en dan is er de empanada wedstrijd. Te winnen: een halve stal pony (die je naar believen mag komen verzorgen en bezoeken. Woeha!) Wie volgens de chef het mooiste vormpje heeft wint. Er zijn sombrero’s, klassieke vormen, zonnetjes en ik maak een vlinder (maar win de halve stal niet, misschien best). Na de empanada is er nog stuffed ravioli, black agnus beef en een lokale kaasschotel. Wat een traktatie!
Zondag 7 april
Op zondagnamiddag hebben de paarden (en grooms) vrij af, dus is er een lange voormiddagrit. We gaan opnieuw richting het oude huis op de top van de berg met onderweg paarden verzamelen ter check up. Dit verveelt nooit! De hemel is staalblauw en de natuur ruikt heerlijk. Adela (de polopony) staat fris en goed vooruit en ik geniet met volle teugen van deze laatste rit. Het loopt al tegen twee uren als we terugkeren. We sluiten af met een rengalop over het poloveld. ONVERGETELIJK! Lunch: homemade pizza en tomaat / mozarella en waldorf salade. We sluiten een laatste keer aan voor teatime en blijven net iets langers dan anders hangen om elk genietmoment zo lang mogelijk vast te houden. Deze avond aan tafel: Amerika, Zwitserland, Argentinië, Nieuw Zeeland, Australië, Engeland en wij. Maar voor we starten trakteert Kevin ons nog op een wijnproeverij. Er wordt geroken, geproefd en gelachen. Het afsluit diner is Argentijnse steak en een dolce de leche mousse. Hemels!
Maandag 8 april.
Ik wou dat we opnieuw dit ritme hadden vandaag
8h30 – 10h: ontbijt
10h30 in het zadel voor lange rit (Criollo)
13h30 lunch
17h teatime
17h30 in het zadel voor korte rit (Paso)
20h apero en diner
Maar helaas: na een vroeg ontbijt transfer naar de luchthaven met een hoofd vol herinneringen (en een buik vol eten 😊)
Tip:
- Combineer deze vakantie met een verblijf in het bruisende Buenos Aires en/of de spectaculaire Iguazu watervallen of boek op het einde van jouw vakantie nog een wellness hotel in Cordoba
- Als je gevoelig bent aan hooikoorts: best tabletjes voorzien, door de weelderige fauna en flora staat er wel altijd iets in bloei
- Wist je dat je vanaf 6 personen de hele estancia kan privatiseren?
Waarom voor vakantie te paard kiezen?
Pré en postverblijf
Aan elke bestemming kan een leuk pré en/of postverblijf gekoppeld worden. We werken je reis helemaal op maat uit.
Paardenmensen
De meesten onder ons hebben eigen paarden en rijden regelmatig. We bezoeken de locaties en kunnen hierdoor informatie uit de eerste hand bezorgen.
Op afspraak
Bij Vakantie te paard maken we een afspraak wanneer jou dat het beste past. Dat betekent ook ’s avonds of tijdens het weekend indien gewenst.
Vertrek zorgeloos
Je ontvangt van ons bij je reisdocumenten een uitgebreid roadbook van Vakantie te paard. Zo kan je in alle vertrouwen vertrekken.
Contacteer
Vakantie te paard
