Reisverslag Marokko te paard door A. Lannoo
Marokko – Paarden, duinen en nomaden
19 tot 26 november 2023
Verslag van André Lannoo
Reisverslag
Zaterdag 18 november
Zaterdag 14U vertrokken van thuis.
Het regende al de hele week.
Gemakkelijk ingecheckt, we waren vroeg. Nog tijd om samen een drankje te genieten (ik een bruine Leffe, in Marokko is alcohol moeilijk te vinden).
Het was een goede vlucht. Je moest wel oneindig geduld hebben om aan te schuiven om in te stappen. Vliegtuig stampvol. Het eten aan boord was lekker.
In Casablanca, geen mogelijkheid om geld te wisselen of af te halen. Hier betaalt men met Dirhams. Wisselkoers ongeveer 1/10.
Ik kon wel een koek en een fruitsapje kopen met Euro’s. Kreeg terug in Dirhams. Er stonden veel toeristen te wachten voor de binnenlandse vluchten naar Ouarzazate en Marrakesh. Het vliegtuigje naar O. zat vol Fransen: 2 groepen wandelaars en yogakamp. Instappen duurde weer een eeuwigheid.
Ik had gepoogd om een taxi te bestellen bij het hotel, maar die reageerden niet. Ter plekke begreep ik waarom. Het was papgemakkelijk en goed georganiseerd. Geen stress, ik moest zelf 30m naar de taxi-halte stappen zonder omringd te worden door opdringerige kruiers of taxichauffeurs. Ik moest gewoon vragen wie aan de beurt was. Zeer kleine auto, vriendelijke man die redelijk Engels sprak. Hij vroeg 75Dirham, zowat €7,00 voor de rit. Eerlijke prijs. Die had ik gelukkig nog over van mijn wisselgeld in Casablanca.
Zondag 19 november
Aangekomen in IBIS om 1u30, Gaan slapen om 2u20.
Het hotel wilde/kon geen geld wisselen. Ik ben naar het centrum van de stad gestapt, ongeveer 10’ te voet langs brede lanen, alles zeer netjes. Ik heb gemakkelijk een bank gevonden op de hoek van een straat. De automaat was “en maintenance”. Oei, oei dacht ik, eerste pech. Gelukkig, op de andere gevel van de zelfde bank wel en ATM dat werkt. Zonder problemen Dirhams afgehaald. Geïnformeerd voor een telefoonwinkel: 20 m verder was een zaak die zowat alles verkocht. Ik wou namelijk een Marokkaanse chip kopen.
Ik was ruim op tijd terug in het hotel: Abdel, de hoofdgids zou mij om 12u komen ophalen om van hotel te veranderen. Dit tweede hotel, Le Fint.
Na mijn nieuwe kamer in gebruik genomen te hebben ben ik wat gaan wandelen. Ik heb bij een bakker een lekker stuk cake gegeten en zelfgemaakte yoghurt. Heel lekker. De oude bakker, misschien iets jonger dan ik, sprak geen Frans maar was heel vriendelijk.
Dan ben ik verder getrokken door de buurt en heb wat foto’s van de architectuur genomen. Terug bij het hotel, eerst een siësta, en heb dan zitten schrijven naast het zwembad. Daar heb ik ook thee gedronken. Lekkere muntthee, niet te zoet op mijn verzoek.
Er komen net drie jonge dames aan, Françaises, die ook gaan rijden. Na een half uur komt er nog een groepje aan, maar we zijn nog niet compleet: er moeten er elf zijn! De laatst aangekomenen zijn iets minder jong.
In afwachting van het avondeten ben ik nog eens gaan wandelen, deze keer de straat opwaarts. Links de oude Kasbah, deels vernieuwd. Het andere deel nog met de sporen van de tand des tijds. Een mooi voorbeeld van de Moren-architectuur. Nog hoger werd de straat door de heuvel gesneden, een kloof van wel zeven meter diep (of hoog, van waar ik sta). Je ziet duidelijk alle strata, de opeenvolgende lagen aarde, rots, grind, leem met keien,…Een goed voorbeeld van de gevolgen van de zondvloed en een goed bewijs voor een jonge aarde. Geen miljarden of miljoenen: de aarde zou al lang plat geërodeerd zijn. Tussen de strata, ook geen spoor van erosie.
Rechts zijn de souvenirwinkels voor toeristen. Ik laat me toch binnenlokken door een verkoper. Na lang palaveren en doen of ik een hartaanval krijg van zijn prijzen, koop ik twee oorbellen en een halshanger (Toearegspul). De verkoper was begonnen met 1450 Dirham, hij was tenslotte blij met 140 Dirham. Ik heb gelukkig eerder in Afrika en het Midden-Oosten gewoond. (Toen ik uit het hotel vertrok kwam net een grote lading oudere toeristen aan, wel honderd. Toen ik terugliep stonden ze allemaal aan te schuiven bij die artisanale winkels: een echte toeristenval!).
Om 19u30 zitten we aan tafel. Er ontbreken nu nog de groep die met de auto van Marrakesh komt. Abdel, de gids, belt naar de chauffeur: ze zijn twee uur te laat vertrokken en de weg gaat door de bergen, bij nacht. Tegen 20u30 komt de rest. We zijn nu compleet: 1 Turk, 2 Britse, een koppel Amerikanen waarvan de man een Thai is, 1 Zweedse, 1 jonge Italiaanse, 3 Françaises en mezelf, een Vlaming. Mannen duidelijk in de minderheid.
Er wordt gepland voor morgen: 7u ontbijt, 7u45 bagage bij de receptie, busje vertrekt om 8u.
Maandag 20 november
Ook alle toeristen, die ik gisteren zag, vertrekken; wat een drukte! Tientallen 4X4 busjes die iedereen naar zijn bestemming moeten brengen. Velen gaan de Drâa-vallei te paard verkennen, het is nochtans een ouder publiek.
Wij rijden 4u tot een wegrestaurant om te lunchen. Zeer herkenbaar van mijn reizen in het Midden-Oosten. We eten lekker en rijden nog eens 2u.
We zijn er! De thee en de paarden staan te wachten. Iedereen moet zijn rijervaring en verwachtingen vertellen, de gids neemt nota’s en wijst ons een paard toe. Onze bagage wordt overgeladen en wij vullen onze zadeltassen. We krijgen wat uitleg bij het tuig: martingale en bit met hefboomwerking, beveiligd door een kettinkje onder de kin.
Tegen 17u vertrekken we door de prachtige duinen. De avond valt reeds en we rijden in het maanlicht (halve maan). Gelukkig zien paarden goed in het donker; Om 19u30 komen we aan bij onze eerste ‘riad’. Zeer ruime kamer en badkamer. Laat diner, lekker.
Dinsdag 21 november
Ontbijt om 7u, naar de paarden om 8u. Verzorgen: poetsen, water en voer geven, opzadelen. Werd 10u eer we vertrokken. Doorgereden tot 13u. Totaal ander landschap dan gisteren: Sterk geërodeerde vlakte, zwarte heuvels van steen, brede rivierbedding (wadi/oued) bedekt met een laagje opgedroogde grijze klei. De paarden zakken er door met hun smalle hoeven. Verder veel fijn grind. We krijgen een lange draf, later een lange galop. ’t Is eigenlijk onze eerste test op open terrein. We steken de rotsheuvel over om prehistorische petrogliefen te bekijken. Er zijn duidelijk afbeeldingen van paarden te zien. Op deze heuvel vindt je ook de funderingen van prehistorische woningen van opgestapelde stenen. Eén ervan is weer opgebouwd en kunnen we bekijken. Van op deze heuvel zien we het bosje waar de bevoorrading al klaar staat met ons middageten.
Eerst de paarden vastbinden, ver genoeg uit elkaar, liefst in de schaduw van een acacia of terebint, water geven en pas dan zelf eten. Lekker veel groenten en koude pasta. Daarna heb ik mij in de schaduw van een acacia gelegd om een dutje te doen.
We zijn om 15u verder gereden, tot 17u. Veel rotsformaties die duidelijk op de zondvloed wijzen. Er lopen kamelen los rond. We stoppen bij de riad voor vandaag. Buiten veel rommel, binnen netjes. We verzorgen eerst de paarden. Afspraak om 19u30 voor het diner. Zoals eerder al krijg ik een kamer van 3 voor mij alleen. Het eten is bijzonder lekker. Als entertainment is er een groepje Berbers die muziek maken met trommels en handgeklap.
Woensdag 22 november
Vroeg op. Ik had mijn wekker gezet om 6u15 i.p.v. 7u15. Ik was dus stomverbaasd dat alles nog donker was en niemand in de eetzaal. Ik ben dan maar gaan inpakken en ik heb de 6 eerste hoofdstukken van het boek Zacharia gelezen. Zeer toepasselijk in deze tijd. Om 8u ontbijt, dan zelfde ritueel van elke dag deze week: bagage naar buiten, paarden verzorgen en opzadelen. We vertrekken om 9u45.
Weer een zeer ander landschap dan gisteren. Vlaktes vol kiezel, steen, rotsen aan beide kanten. Ongeschikt voor galop. Later zand met struikgewas. We moesten ook zeer moeilijk terrein door met zand dat vol stenen ter grote van bakstenen lag en terzelfdertijd heuvelachtig. Onderweg hebben de paarden kunnen drinken aan een bron waar een grote kudde geiten lag te rusten. Het laatste stuk was het mooiste, maar ook het moeilijkste voor de paarden: hoge zandduinen waar we over moesten om in de ‘wadi’ te komen. De riad ligt op de oever van de wadi. Zelfde ritueel, afzadelen, water geven, voederen. Eerst wat gerust en gedoucht, dan samen thee gedronken om 17u. Om 19u30 avondeten.
Donderdag 23 november
Om 8u15 bij de paarden. Er staat een krachtige wind: dus alle laagjes maar aangetrokken. Vandaag neem ik extra water mee want het is 2 x 3 uur rijden. We vertrekken om 10u30. Weer een zeer afwisselend landschap: grind, rotsen, zand, duinen, opgedroogde modderpannen. Hier zien we ook veel sporen van motorrijders, soms quads. Het zijn vooral Spanjaarden die komen rijden.
Op een brede kleivlakte zijn we uitgewaaierd in galop met de drie Go-Pro’s die alles filmden. Toen iedereen op één lijn galoppeerde mochten we overgaan tot rengalop. Wat ging dat snel. Iemand beweert 50Km/u te hebben opgemeten. Ik zat in een groepje van drie die duidelijk minder snelle paarden hadden. Toch een bijzonder mooie ervaring.
We zijn daarna dwars door de woestijn getrokken richting heuvels met veel grote stenen. De auto stond te wachten. We hebben besloten om in de zon te eten , in de schaduw voelde het echt te koud aan. Er passeerde toen op het dooie gemak een groepje dromedarissen; zeer plechtig met hun soepele lange stappen. Ik heb een lange siësta kunnen doen. Om 14u30 zijn we vertrokken Weer een zeer afwisselend landschap. Het had, in het verleden, duidelijk heel hard geregend. Het gras ging overal aan het groeien. Opnieuw een lange galop langs een bochtig autospoor. Zalig! Alles werd gefilmd door Ibrahim, onze tweede gids. Geweldig om zien: hij bestuurde zijn Arabische hengst met één hand, reed door de zeer oneffen berm, en filmde alles met de Go-Pro-camera van een van de andere ruiters. Later reden we door een brede grindvlakte langs hoge rotsen. Nog een lange draf en een lange galop. Toch zijn we vrij laat bij de riad aangekomen: 18u30, dus bijna 4u i.p.v. 3u. Zelfde ritueel: verzorgen, thee, kamerindeling. Deze riad ligt aan de voet van een berg, in het licht van de ondergaande zon. Prachtig! Avondeten om 20u. Iedereen is vol lof over de filmpjes van de galop die vandaag gemaakt werden. Om 21u iedereen naar de kamer. Morgen om 8u ontbijt.
Oh ja, deze ochtend hebben er twee van paard moeten ruilen; Eén van de dames kon haar hengst niet de baas tijdens de galop. Gelukkig hield Ibrahim de boel in de gaten. We hebben op hen gewacht na de galop, ze kwamen aangestapt.
Vrijdag 24 november
Ontbijt op het bordes, zicht op de bergen met opkomende zon, zicht op de paarden – die hadden al eten en drinken gekregen van het team. Zeer gezellig ontbijt, eerder op z’n Belgisch met keuze van kleine verpakkingen beleg, boter en kaas. Maar: het vochtgehalte is hier zo laag (25°) dat de jam/confituur en de honing/honig beenhard waren geworden. We hebben geprobeerd alles te verzachten door ze ‘au bain-marie’ op te warmen. Maar ja, er zat echt geen vocht meer in dus dat lukte slecht, het bleef een taaie, niet te smeren massa. Ik heb dit, gedreven door mijn eetlust, toch maar tussen mijn Marokkaans brood gelegd en daarbij zeker vier/vijf koppen (oplos-) koffie gedronken.
Het was juist een lange ochtend te paard. Ik begon mij hoe langer hoe misselijker te voelen. Ik begon al te vragen, zoals de kinderen bij een lange autorit: “hoe ver is het nog”. “Nog een half uurtje rijden”, dus ik maar volhouden. We waren net in ’t zicht van de bevoorradings-pick-up toen ik een onmiskenbare aandrang kreeg om te k……(met 1 k☺). Geen houden meer aan. Ik riep noch naar Ibrahim om mijn paard over te nemen. Te laat. Gelukkig heb ik een zeer rustig paard dat van niets meer verschiet. Naar mijn gevoel liters vocht, op mijn knieën gezakt, nog meer, en nog meer. Gelukkig heeft het team de zorg voor mijn paard overgenomen. Ik ben, zonder eten, onder een boom (wel, wat hier geldt als boom) gaan liggen.
Uren later word ik wakker en sta wankelend op. Abdel moedigt mij aan om wat koude rijst te eten, ik probeer ook iets te drinken. De rest van de groep zit nogal stil op een rij in één richting te staren. Ik loop wat rond, bewonder de omgeving en zeg: “mooie plek om te sterven”. (Ik doelde natuurlijk op mezelf). Geen reactie. Anders appreciëren ze wel een beetje humor. Is iedereen moe? Plots zie ik een bruin paard op de grond liggen met een lege voederzak op zijn hoofd en een zeil over zijn lichaam. Ik vraag bevestiging van mijn donker vermoeden: “Is hij dood?”. “Ja, hij had koliek”. Ik heb door de hele heisa geslapen. “Gelukkig sliep je” is het commentaar, “het was niet mooi om zien”. Nu besef ik mijn ongepaste opmerking en excuseer mij bij iedereen.
Tegen 15u wordt de tocht hervat. ‘Gelukkig’ hebben we een reservepaard. Carole was gisteren zó ziek dat ze vandaag in de riad gebleven is (ze wordt later opgehaald). Zodoende hebben we een extra paard. Weer drie uur rijden, met mooie galop, naar onze laatste riad.
Deze riad krijgt veel bezoek van motor- en quadrijders. Het is al valavond als we thee drinken en de kamers toegewezen krijgen. Net tijd om te douchen want het avondeten is om 20u. Zoals op zovele plaatsen de afgelopen dagen zijn het ruime, leuke kamers, Moorse stijl met tapijten op de grond, goede matrassen, schone lakens, maar….de dekens zijn zo zwaar als tapijten of zadeldoeken.
Zaterdag 25 november
Na het ontbijt pakken we alles in voor onze laatste 2u rijden. Wil, de Thaise Amerikaan, rijdt nu op de witte Arabier van Ibrahim. Hij kan hem goed de baas, zo te zien. Proficiat, man. We krijgen nog een gelegenheid voor een lange draf, gevolgd door een lange galop, gevolg door een lange laatste rengalop. Hemels.
Er volgt een lange autorit (door een landschap dat ik bij het komen gemist heb wegens in slaap gevallen) door de Atlas en veel mooie dorpjes en stadjes. Na een etentje onderweg komen we aan bij ons vertrekpunt, ’Le Fint’, in Ouarzazate. Mooi land.
Na een afscheidsdiner ’s avonds vertrekt ’s morgens iedereen naar zijn bestemming: enkele blijven nog enkele dagen, anderen vliegen direct naar huis. De Amerikanen en ikzelf moeten héél vroeg op: we worden om 5u30 opgehaald voor de vlucht naar Casablanca; drie uren wachten en dan naar Zaventem.
Het was een wondermooie tocht, toffe hoffelijke leiding, lekker voedsel. Het was een leuk team in de leeftijd tussen de 23 en 82 jaar.
André Lannoo, 82 jaar jong, Heverlee
Waarom voor vakantie te paard kiezen?
Pré en postverblijf
Aan elke bestemming kan een leuk pré en/of postverblijf gekoppeld worden. We werken je reis helemaal op maat uit.
Paardenmensen
De meesten onder ons hebben eigen paarden en rijden regelmatig. We bezoeken de locaties en kunnen hierdoor informatie uit de eerste hand bezorgen.
Op afspraak
Bij Vakantie te paard maken we een afspraak wanneer jou dat het beste past. Dat betekent ook ’s avonds of tijdens het weekend indien gewenst.
Vertrek zorgeloos
Je ontvangt van ons bij je reisdocumenten een uitgebreid roadbook van Vakantie te paard. Zo kan je in alle vertrouwen vertrekken.
Contacteer
Vakantie te paard
