In de sporen van de Miyak stam in Noord Macedonië
Deze keer is het onbekende (en dus ook wat onbeminde) Noord Macedonië aan de beurt. We vertrekken met een groepje van 9 ruiters richting Skopje.
Reisverslag
Zondag 17 sep 2023 – op naar Skopje!
Een bijzonder vroege wake up call deze keer; om 3h: biep biep biep. Om 3h30 verwelkom ik twee reisgenoten om samen naar Zaventem te rijden. Op naar het avontuur: de Miyak Tibe Trail. Een trektocht van 200 km op zes dagen door de bergen van het Mavrovo National Park. Naar het schijnt een van de mooiste gebieden én ritten in Europa. Ik heb al zoveel goeds over deze rit gehoord dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Zoals steeds voor een expeditierit ben ik goed voorbereid en fit voor de vele uren in het zadel en rijden over ruw en oneffen terrein met tal van tempowissels. I love it! Hopelijk zijn de weergoden ons goed gezind. Que sera, sera; als natuurmens is elk klimaat goed. In de bergen rijden is de vier seizoenen. Leve de grote trekrugzak met verschillende outfits.
Extra speciaal deze keer is dat ik 8 ruiters vanuit Brussel zelf mee begeleid. We hadden eerder een meet and greet met de groep en we hebben er allemaal heel veel zin in. Het weerzien op de luchthaven is hartelijk en de check in en de overstap in Wenen verlopen uitermate vlot. Om 12h landen we in Skopje. Hier wacht de chauffeur ons op; worden we naar een traditioneel restaurant gebracht en genieten van een (eerste) uitgebreide heerlijke lunch.
Op het menu: brood met gesmolten kaas, dipsausjes, gebakken courgette/paprika/ajuin, schapenkaas gevolgd door pizzastukjes en een plateau vol vlees. Met z’n negen maken we het gezellig. Na afloop worden we opgewacht door de gids die ons in Skopje zal rondleiden. Hij vertelt ons over de geschiedenis van zijn land. Zo krijgen we ook een vleugje cultuur over ons. Zalig! We zien verschillende monumenten en de Vardar rivier met haar burcht, de joodse wijk en de kervanserai. We sluiten het bezoek af met een fris drankje alvorens we het twee uur durende transfer richting Mavrovo National Park en de ranch nemen. We verlaten de stad Skopje en rijden de bergen in. We passeren Mavrovo Lake en stijgen tot 1 500 meter. De zon gaat onder. Golden hour in Europa. We komen aan in het Neda Hotel in Galicnik (op zo’n 1 400m). De kamers zijn erg basic, maar netjes.
Terwijl de anderen zich even verfrissen heb ik een gesprek met Vasco, gids én bezieler van deze trektocht. Een aimabel man. Na wat social talk komen de andere groepsleden toe en starten we de briefing. Hij vertelt over Galcinik dorp en de Sherpa Horse Riding Company. De aanpak en het verloop van de trail staan centraal. Niet alleen focus op het paardrijden, maar vooral op de lifestyle, de traditie, de omgeving, de cultuur en de geschiedenis van de trotse Miyak stam. (Waar nu nog steeds pure bloedlijnen van belang zijn). “Living the Miyak way.”
De 200 km zal niet zo zeer de moeilijkheid zijn, wel de 10 000 m (10 km!) hoogte verschil die we zullen overbruggen. Er wordt gewerkt met verschillende teams met elk hun taken. Vasco is hoofdgids en wordt steevast begeleid door zijn rechterhand Ramadam (onze back up gids).
We leren over het Balkan berg paard: sterk en uitermate geschikt voor lange afstanden, forward going, leven in kudde met een hiërarchie ook herkenbaar op tocht. We dienen langs beide kanten op te stappen en mogen ons verwachten aan ‘very nice pee break locations’.
Na een intense (maar interessante) briefing volgt de match met de paarden. Vasco en Ramadam luisteren met veel aandacht naar de wensen en voorkeuren. Ik zeg steeds: ‘forward going, but stopable holiday horse’ en Vasco antwoordt prompt dan krijg jij mijn paard. OMG; spannend!
De avond sluiten we af met een diner: tapas, salades, lokale schapenkaas en biefstuk friet. Tegen 22h kruip ik onder de wol. Dromen van wat komt en mijmeren over het perfecte verloop van vandaag.
Maandag 18 sep 2023 – kennismaken met de paarden
Om 7h30 ontbijt buiten met zicht op de omringende bergen. Het belooft een stralende dag te worden, maar toch ben ik in (5) laagjes gekleed. De regenjas prop ik straks weg in de zadeltas. Zonnecrème: check! We nemen het ontbijt op het terras met een verbluffend uitzicht op de bergen. We starten met een heerlijke koffie en een smakelijke omelet en vers brood. Ik ‘prop’ me zo vol mogelijk want ik weet dat de dag energie zal vragen.
Na het ontbijt verzamelen we voor deel II van de briefing. Deze keer gaat het over duurzaamheid (cfr herbruikbare waterflessen) en het wildleven. Ja, regelmatig worden er beren gespot. Vervolgens stappen we in de auto’s en worden we naar het centrum van Galcinik gebracht. Hier vertelt Vasco in het kleine openlucht amfitheater over het Miyakbloed dat door zijn aders stroomt en hoe en waarom hij begonnen is met zijn bedrijf. We worden getrakteerd op enkele legendes. Na de uiteenzetting een korte autorit naar de stallen. Eindelijk bij de paarden! Er volgt nog een uitleg over de aanpak van de paarden en dan worden we uitgenodigd voor een testrondje. Op basis daarvan wordt ons definitief paard toegekend. Ik word gematcht met Jack, een goed uitziend ‘berberberg’ paardje. Ik laat hem nog even snoezelen terwijl wij ons focussen op een volgende activiteit: geiten melken. Hilarisch en echt iets dat je als groep samenbrengt. De ene is er al sneller mee weg dan de andere.
Na een uitgebreide fruitbreak gaan we in het zadel. Het is ondertussen middag en we starten onze tocht van ongeveer 25 km, bijna de hele tijd in stap. Hoofd leegmaken, geuren opsnuiven, kleuren bewonderen, geen 50 tinten, maar wel 500 tinten groen. Hier en daar verkleuren de bladeren al. De herfst is in aantocht. Ik ben benieuwd hoeveel verschil er op het einde van de week zal zijn. Dit is de herfst vanop de eerste rij meemaken!
We gaan een gans stuk bergop, stoppen voor een uitzichtsgroepsfoto en vervolgen onze weg. Mijn paard is duidelijk leadhorse en neemt graag de kop. Vind ik helemaal niet erg 😊 . Onderweg vertelt Vasko me over zijn plannen om tijdens de wintermaanden zuidelijker te trekken en daar ‘gourmet en wijn’ tochten te paard te doen. Ideaal voor ruiters die graag terugkeren en toch iets anders willen doen.
Na een paar uur slingerend door de bossen nemen we een mueslibreak gevolgd door nog een uur in het zadel. Ondertussen zijn we al ver in de namiddag. Plots doemt een klein (Miyak) dorpje voor ons op. We stijgen af en worden verrast door een lunch op een topsetting. Verse soep, schapenkaas, groenten, tapas … Nu kunnen we er opnieuw tegenaan. We leiden onze paarden een stukje te voet aan de hand en zien ondertussen sporen van een beer die minder dan een uur geleden langskwam (lees: een bessenmaaltijd die niet goed verteerd was). Na tien minuutjes stijgen we terug op. Klaar voor een eerste galopke. En wat voor één! De paarden rennen de berg op. Wat een snelheid … heerlijk! Om de dag af te sluiten zijn er nog twee korte galopstukjes en dan stappen we met de paarden naar de eindbestemming van vandaag. Een volgend Miyakdorp * Lazaropole * waar wij en de paarden zullen overnachten.
Hotel Kalin is gezellig en netjes. We nemen de tijd om onze voetjes onder tafel te schuiven voor tapas gevolgd door everzwijn en pannenkoeken als dessert. Ik zit vol vol, maar weet dat ik alles nodig heb om de dag fit en monter door te komen morgen. 35 km here we come.
Dinsdag 19 sep 2023 – een ‘bosbad’ te paard!
Om 7h30 ontbijt: vers geperst fruitsap, omelet, wentelteefjes, tomaten, koffie. We kunnen er opnieuw tegenaan. Na de briefing van wat we vandaag mogen verwachten (35 km met van 1 200m naar 600m naar 2 000m naar 1 200m; technisch een ‘mooie’ dag), tegen 8h30 in het zadel. Een paard heeft gewrichtsproblemen en wordt uit de kudde gehaald en de ruiter neemt het paard van de back up gids over. We rijden al snel in een bos met bomen die beginnen te verkleuren.
Na een half uurtje in het zadel stijgen we af en leiden we onze paarden aan de hand een steil stuk naar beneden. Ik voel me als in een ‘bosbad’. Heerlijk omgeven door natuur en niets anders. Als we uit het bos komen, staat het team en onze back up gids klaar met een nieuw paard. De logistiek werkt hier top. Nu we ‘beneden’ zijn herstarten we naar boven met enkele korte, maar speedy galopjes. De paarden zijn allemaal atleten en in bloedvorm.
Na een laatste galop komen we aan op onze lunchplek. De tafel staat gedekt met allerlei lekkernijen: soep, brood, salades, noten, kaas, lokale honing. Heerlijk! Na een minibreak opnieuw in het zadel, we stijgen tot 2 000m. Wat een zicht. We worden getrakteerd op een galop op een rif, met aan beide kanten valleien. WAW, wat een ervaring! Vervolgens dalen we af.
De weergoden zijn ons gunstig gezind en ik geniet van de zon op mijn huid. Batterijen opladen voor de winter … De natuur is adembenemend en gevarieerd. Na een korte snack pauze starten we aan onze laatste afdaling. Bergriviertjes en bronnen kruisen ons pad, alsook een grote kudde schapen met de daarbij horende blaffende herdershonden; de paarden geven er nauwelijks aandacht aan.
Rond 19h komen we aan op onze bestemming. De grooms nemen de paarden van ons over en we genieten bij een welverdiende apero. We verblijven deze keer in een eenvoudig basic hotel maar kraaknet. Ik weet nu al dat ik straks als een blok in slaap zal vallen. Leve de buitenlucht! Op het menu deze avond: vers gevangen forel uit het nabijgelegen bergriviertje.
Woensdag 20 sep 2023 – in galop naar ons tentenkamp
Ontbijt om 7h met een stevige omelet en om 8h30 in het zadel; klaar voor 44 km. We starten bergop en doen spoedig een eerste galop door draaibaantjes. We rijden een tijdje door, omgeven door groen en natuur. De stilte wordt enkel onderbroken door het geklepper van de hoeven. Ondertussen vertellen we om beurt onze ervaringen. Boeiend om al de uitwisselingen mee te volgen.
Na een drietal uur op en af komen we aan in een jachthut met – alweer – een prachtig uitzicht. We worden verrast met een fruitbreak (vers fruitsap, peer, perzik, banaan, noten, …). Tank vullen voor de volgende etappe. De bloemen onderweg zijn uitgebloeid, maar maken plaats voor goud geel koren en opgedroogde distelbloemen. Een streling voor het oog. We gaan omlaag, omhoog, telkens met spectaculaire zichten zo ver het oog ziet. We zijn omringd door Albanië, Griekenland en Bulgarije. We maken ons op voor een ‘pre race’. Laat ze maar gaan. En … wat … een … snelheid! Zonder te rusten trekken de paarden meteen de volgende berg op. We gaan steil omhoog en stoppen om de paarden aan een bron te laten drinken (handig al die natuurlijke drinkplaatsen) en genieten ondertussen van een muesli reep. Dit betekent dus dat we nog even door moeten… De lunch nemen we in een kleine schapenboerderij. Een bed, een kachel en een wasbassin, daarmee komt deze herder zijn zomer door…
Nog een paar uur op en neer. We doen nog 2 race galoppades (voor zij die willen), maar de speed én standvastigheid van de paarden zeggen: GO. De zon gaat stilaan onder, we passeren een grote schapenboerderij met scharrelende kippen en wakende honden. Vroeger hadden ze hier 30 000 schapen (nu nog 3 000). Net een filmsetting.
Achter de heuvelrug verschijnt ons tentenkamp. Er zijn 2 basis tenten, kampvuur en koepeltentjes voor de ruiters. We installeren ons aan het kampvuur en genieten van een (enkele 😊) glaasje(s) wijn. De sterren worden stilaan zichtbaar en de verhalen gaan vlot over de tong. Op het menu: BBQ worst, hamburger, gehaktbrood en voor mij is er zelfs een veggie pasta. Dessert: oreokoekje met een kopje thee of koffie. Wij zeggen niet nee. De crew gaat voluit om iedereen goed te soigneren.
Ondertussen groomt een ander deel vol toewijding en passie de paarden. Eerst laten ze voldoende drinken en dan krijgen ze hooi en 15 à 20 kg (!) eten om de nacht door te komen en terug op krachten te komen. Alhoewel ik dit mooie moment zo lang mogelijk wil rekken, kruip ik toch vrij snel onder de wol; euhm in mijn slaapzak. Ik duffel me in: thermisch ondergoed, warmwaterfles en muts. Het is muisstil op het snorren van de paarden na. Heerlijk!
Donderdag 21 sep 2023 – Mavrovo
Niet zo goed geslapen, maar wel genoten. Stilaan komt er licht door mijn tentje, ik hoor de nabijheid van de paarden en helaas ook regen tikken op mijn tent. We hadden tot nu toe echt geluk met het weer. Hopelijk blijft het nog een paar dagen droog en is dit enkel een bui. Ik vermoed dat niemand echt uitgeslapen is, maar de tenten zijn deel van de ervaring. Deze avond op hotel en morgen nog een nachtje kamperen.
Na een light breakfast met een koffie, maken we tijd voor een bezoek aan de schapenboerderij hier vlakbij. Leuke combi: sport, natuur, ontspanning, cultuur. Daar zien we – alhoewel fin de saison – hoe de schapen bijeen gedreven worden om te melken. Eerst samen in een kraal, dan per stuk in het melkhok, door in de grote weide en dan met hun herders en honden de bergen in. Ondertussen gaan we naar de melkkamer en volgen we de ambachtelijke manier van kaasmaken. Boeiend om te leren over de Miyaks en hun tradities.
Na de uitleg terug in de jeeps en richting ontbijttafel. De paarden staan ondertussen gezadeld klaar voor vertrek. Onderweg eerst een drinkpauze voor de paarden. Als er met stip iets gezegd kan worden, dan is het dat de paarden hier super goed verzorgd worden! Vervolgens trekken we opnieuw het gebergte in. Na een paar keer op en af wijst Vasko in de verte ons een kudde wilde paarden. We gaan erachteraan. Zowel onze viervoeters als de kudde zijn nieuwsgierig naar elkaar. De gidsen laten de kuddes in verschillende richtingen lopen. Een heus schouwspel.
Vervolgens dalen we af langs de oude route die schapenboeren vroeger namen naar de lager gelegen gebieden. De wind is komen opsteken. Bij onze volgende race: wind in de rug: woehoe. Na een poosje begint het te druppelen én te regenen. Gelukkig zijn we bijna aan onze overdekte lunchplaats waar alweer een rijkelijke keuze uitgestald staat. Ook de paarden genieten van een proteïnen break. Eens terug in het zadel zetten we het laatste deel van deze dag in met een galopke. Blijdschap alom! Omdat we terug afdalen – deze keer tot aan het meer van Mavrovo worden onze singles wat gelost. De weg loopt door een groot bos. Ik geniet van elke stap op het bospad en kijk naar de mossen en de zon die door de kruinen van de bomen verschijnt.
Om het helemaal af te maken, is er een stop aan een waterval ter drinkpauze van de paarden. Niet veel later komen we aan in Mavrovo dorp. Aangezien dit een populaire skibestemming is passeren we een (authentieke) stoeltjeslift en enkele pistes. We komen aan in Hotel Mia waar de apero (santé) op ons wacht. Na 33 km in de benen met toch wel wat hoogteverschillen, ben ik blij dat de grooms de zorg van de paarden overnemen. Ik geniet van een heerlijke douche terwijl enkele reisgenoten opteren om hun spieren te ontspannen in de spa. Op het menu deze avond: salade, kaas, stofpotje van hert, veggie pizza en lokaal gebak als dessert.
Vrijdag 22 sep 2023 – Mount Bistra
Heerlijk geslapen en ontbeten en opnieuw klaar voor vertrek. Het eerste stuk loopt langs de oevers van het meer. Sommige paarden vinden het leuk om pootje te baden, andere blijven wijselijk aan de kant. Niet veel later duiken we opnieuw de bossen in. De stap wordt afgewisseld met galop. Uiteraard ook enkele ‘races’ waar het terrein het toelaat.
Rond de middag komen we toe op een schapenboerderij (zonder schapen, want die zijn in de bergen) en genieten we van verse tomatensoep, home made cheese en een typisch bladerdeeg gerecht. De paarden en wij genieten samen van de rust onder een stralende zon. Na de lunch het laatste stukje van vandaag. We komen aan de start van de voet van de Mount Bistra en klimmen in een mum van tijd omhoog. De paarden gaan alsof het hen geen inspanning kost.
Vanop de top hebben we een prachtig uitzicht. Al gauw doet Vasco teken voor een galop. De paarden staan te trippelen van go go go. Subliem hoe werkgraag ze zijn. Na een mueslibreak gaan we verder op de flank van de berg. Een prachtig gouden veld, zorgt voor een gouden galopke. Nadien laten we de paarden drinken en stappen we door tot aan het tentenkamp. Deze keer doen we een reorganisatie en plaatsen we de snurkers euhm ‘een beetje verder’. We genieten van kampvuur en speuren de sterrenhemel af naar herkenbare tekens.
Zaterdag 23 sep 2023 – prachtige zonsopgang!
Om 4h45 wake up call, 5h koffietje aan het kampvuur en om 5h30 – nog donker – in het zadel. De paarden staan klaar onder een schitterende sterrenhemel mét vallende sterren. Eens vertrokken vertrouwen we volledig op de paarden. Vasco wijst ons de top waar we heen gaan om de zonsopgang te zien. Steil omhoog en al snel zien we diep beneden het kamp en kampvuur(tje). Ik blijf verbluft staan hoe snel en gezwind de paarden klimmen.
Er staat een strakke en stevige wind. Laagjes zijn hier een must! Vlak onder de top zien we enkele wilde geiten. Ze kijken ons nieuwsgierig aan voor ze over de bergkam weghuppelen. Boven aangekomen hebben we nog even de tijd om te leren over de Miyak rituelen en hun contact met de aarde en de natuur. Stilaan komt de zon aan de horizon. Op nog geen twee minuten is er een grote rode-oranje-roze bol te zien. Het is fenomenaal om dit tussen twee oren mee te maken. Met de paarden, en onze groep als ‘tribe’ ondertussen.
Door de gure wind kunnen we niet al te lang op de top blijven en we leiden onze paarden aan de hand de berg af en laten ze nog even drinken voor we naar het kamp terugkeren. De paarden worden overgenomen en worden verwend met krachtvoer en hooi. Ook wij komen op kracht met een stevig ontbijt voor we aan de laatste etappe van deze expeditie beginnen. We starten met een galopje; een ideaal tempo om op te warmen.
De lokale herder wacht netjes tot onze paarden klaar zijn met drinken alvorens zijn kudde schapen verder te leiden. We trekken opnieuw de bergen in en zien het uitkijkpunt van de zonsopgang daarnet vanuit kikkerperspectief. De weg kronkelt langs jeneverbes- en rozenbottelstruiken. Puur puur puur. Ik zuig mijn longen vol met verse lucht. Af en toe kunnen we ‘racen’, zonder forceren, de paarden steeds met de oortjes vooruit. Op het ‘dry field’ zien we opnieuw een kudde wilde paarden. Alsof de gouden tarwehalmen nog niet genoeg als spektakel waren.
Het bijna laatste stuk is te voet, langs de ‘evil road’ om onze geest te helpen tegen slechte energie. De paarden zijn zo standvastig, ze slaan minder de voeten om dan hun ruiters. Het aller aller laatste stukje gaat door het bos. Ik vind dat op een week tijd de herfst serieus gevorderd is. Vasco vertelt dat er voor morgen en maandag plensende regen voorspeld wordt. Lucky us met de zonnige week (en amper 30 minuten regen). Op de ranch worden we door crew en honden verwelkomd. We genieten van een laatste uitmuntende lunch: vers gemaakt lam en tal van bijgerechten.
Vervolgens neem ik met tranen in de ogen afscheid van Jack. Hij heeft zo goed voor mij gezorgd en ik heb alweer zoveel bijgeleerd. De transfer naar Skopje duurt ongeveer 2 uur en we zien het landschap van bergen transformeren in stad.
We sluiten de avond af met een traditioneel diner en muziek.
Zondag 24 sep 2023 – einde van een prachtig avontuur!
Mooie liedjes …
Na het ontbijt: goodbye en tot snel. De vluchten verlopen vlekkeloos; de komende dagen met de foto en filmpjes uitwisseling herbeleven we ongetwijfeld deze top week.
Een bijzondere dank voor deze uniek ervaring aan alle leden van onze ‘tribe’: Luc, Ronny, Lucy, Bieke, Lisanne, Tine, Kristof en Bram. En uiteraard ook Vasco en Ramadam én Jack 😊
Waarom voor vakantie te paard kiezen?
Pré en postverblijf
Aan elke bestemming kan een leuk pré en/of postverblijf gekoppeld worden. We werken je reis helemaal op maat uit.
Paardenmensen
De meesten onder ons hebben eigen paarden en rijden regelmatig. We bezoeken de locaties en kunnen hierdoor informatie uit de eerste hand bezorgen.
Op afspraak
Bij Vakantie te paard maken we een afspraak wanneer jou dat het beste past. Dat betekent ook ’s avonds of tijdens het weekend indien gewenst.
Vertrek zorgeloos
Je ontvangt van ons bij je reisdocumenten een uitgebreid roadbook van Vakantie te paard. Zo kan je in alle vertrouwen vertrekken.
Contacteer
Vakantie te paard
